ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

« Ευγενής και κοινός» Σε σύγκριση με τη συνηθισμένη φύση, η ανώτερη φύση είναι πιο ανορθολογική, διότι εκείνοι που είναι ευγενείς, εκείνοι που δείχνουν μεγαλοψυχία και αυτοθυσία υποκύπτουν πράγματι στις ενορμήσεις τους, και όταν βρίσκονται στις καλύτερες στιγμές τους, το λογικό τους σταματάει να λειτουργεί. Ένα ζώο που με κίνδυνο της ζωής του προστατεύει τα μικρά του ή που ακολουθεί το θηλυκό ακόμη και στο θάνατο κατά τη διάρκεια της περιόδου του οργασμού, δεν σκέφτεται τον κίνδυνο και το θάνατο το λογικό του σταματάει, γιατί η ευχαρίστηση που του παρέχουν τα μικρά ή το θηλυκό και ο φόβος μήπως τη στερηθεί το κυριεύουν ολοκληρωτικά το ζώο γίνεται πιο [βλαπτικό προς τον εαυτό του] απ' ό,τι συνήθως – όπως ακριβώς εκείνοι που είναι ευγενείς και μεγαλόψυχοι. Αυτοί έχουν κάποια αισθήματα αρέσκειας και απαρέσκειας σε τέτοια ένταση που αναγκάζουν τον νου να σιωπήσει ή να τα υπηρετήσει: τη στιγμή εκείνη η καρδιά τους μπαίνει στο κεφάλι και τότε μιλάμε για «πάθος». Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Χαρ

  Γιά πολύν καιρό δεν ξέρω τώρα: «ἄλλα πουλιά ἄλλα τραγούδια», καθώς λέγει ὁ στίχος τοῦ Ἅϊνε— για καιρό πολὺ ὁ ποιητής Θεόδωρος Καῖρνερ δοξάζονταν, είδωλο του Γερμανικοῦ Λαοῦ. Θαυμαστὴς καὶ μαθητὴς τοῦ Σίλλερ, ἂν δὲν εἶναι κορυφαῖος ποιητής, στέκεται στὴν κορυφὴ μὲ τοὺς ἡρωϊκούς στρατιώτες τραγουδιστές που, καθὼς τὸν τραγούδησαν, τὸν ἔζησαν τὸν πόλεμο «ὑπὲρ πάτρης». Στα 1813 ἀξιωματικὸς τοῦ ἱππικοῦ σὲ μιὰν ἔφοδο κατὰ τῶν Γάλλων μέσα σ' ἕνα δάσος δὲν ἀκούει τὸ σύνθημα ποὺ προστάζει τὴν ὑποχώρηση. Μιά σφαίρα τὸν ρίχνει κάτω ἀπὸ τὸ ἄλογο νεκρό. Ένα ποίημα βρίσκεται στο πορτοφόλι τοῦ νεκροῦ: Ἐπιγράφεται «Τὸ τραγοῦδι τοῦ Σπαθιοῦ». «Ἡ Λύρα καὶ τὸ Σπαθί», αὐτὸς εἶναι ὁ τίτλος τῶν ὕστερα ἀπὸ τὸν θάνατό του δημοσιευμένων ἁπάντων του μὲ τὸ ἐξαγγελτικὸ τοῦτο δίστιχο: «Ἡ λύρα σωπαίνει. Τὰ λαμπερά σπαθιά συγκρούονται. Ἔξω ἀπὸ τὴ θήκη σου, Σπαθί μου! Πρέπει νὰ κάμης ν' ἀκουσθῇ καὶ τὸ δικό σου τὸ τραγοῦδι». Ὁ Γκαίτε ἔλεγε γιὰ τὸν Καῖρνερ: «Τὰ πολεμικά τραγούδια τοῦ πηγαίνουν στὴν ἐντέλεια». Κ

«Ἱππόλοχος δέ μ᾽ ἔτικτε, καὶ ἐκ τοῦ φημι γενέσθαι· πέμπε δέ μ᾽ ἐς Τροίην, καί μοι μάλα πόλλ᾽ ἐπέτελλεν, αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδὲ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν, οἳ μέγ᾽ ἄριστοι ἔν τ᾽ Ἐφύρῃ ἐγένοντο καὶ ἐν Λυκίῃ εὐρείῃ. ταύτης τοι γενεῆς τε καὶ αἵματος εὔχομαι εἶναι.» «...ο Ιππόλοχος εγέννησεν εμέ, κι αυτός στην Τροίαν μ᾽ έστειλε και πολύ θερμά μου έχει παραγγείλει πάντοτε μέγας να φανώ και των ανδρείων πρώτος, και ως πρέπει των πατέρων μας το γένος να τιμήσω, που έλαμψαν και στην Έφυραν και στην πλατιάν Λυκίαν. Την γενεάν, το αίμα αυτό, καυχώμαι εγώ πως έχω.» Ιλιάς, Ραψωδία Ζ' Μετάφραση Ι. Πολυλά

  «Οἱ διανοούμενοι, γενικώτερα, σύμφωνα μέ τόν Συκουτρή, δέν μποροῦν νά εἶναι ὀπαδοί, δέν ἐπιτρέπεται να παρασύρονται ἀπό τήν μάζα. Ἡ Ἱστορία δέν γνώρισε βαρύτερη τυραννία ἀπό τήν τυραννία τῆς μάζας. Τό κυριώτερο όργανο τῆς τυραννίας αὐτῆς στα πνευματικά ζητήματα εἶναι ἡ μόδα. Κάθε γνήσιος διανοούμενος εἶναι ἀπό τήν φύση του ἐχθρός τῆς μόδας, ἀφοῦ ἡ μόδα εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς προσωπικότητας. Ὁ Συκουτρής θεωρεῖ ὑψηλή αρετή τόν ἀριστοκρατισμό τοῦ Θουκυδίδου καί τοῦ Πλάτωνος. Ἐπαινεῖ τίς ἀριστοκρατικές αντιλήψεις τοῦ Ἀντιφῶντος, ἀρχηγοῦ τῆς ἀθηναϊκῆς μεταπολίτευσης τοῦ 411. Σέ ἀνέκδοτη εργασία του ἔγραψε ὅτι: “Ὁ ὅλος ἑλληνικός πολιτισμός, ἀκόμη καί ὁ πολιτισμός τῆς ἀθηναϊκῆς δημοκρατίας, εἶναι δημιούργημα ἀριστοκρατικόν... Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες δέν ἦσαν λαός μέγας· ἄνθρωποι μεγάλοι ὑπάρχουν, λαοί ὅμως μεγάλοι πουθενά· λαός σημαίνει μικρότητες... Ὑπῆρχεν ἀκόμη τό μεγάλο ευτύχημα τοῦ πολιτικοῦ βίου ἑνός τόπου, νὰ ὑπάρχουν κόμματα προσώπων καί ὄχι ἀρχῶν”.» Απόσπασμα από το άρθρο του Μελέτη Ἡ. Μελε

  Αν θες να καταστρέψεις ένα άτομο, αν θες το καταντήσεις αδύναμο και εύκολα χειραγωγήσιμο, φρόντισε να κόψεις τις ρίζες του. Έτσι χάνει την ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ που τον ξεχωρίζει από τον γείτονά του. Χάνει την αίσθηση της ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ και κυρίως της ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ που κουβαλάει. Δίχως κληρονομιά να διεκδικεί, το άτομο γίνεται εύκολα αδιάφορος πολίτης, γίνεται δούλος, γίνεται άβουλο πιόνι, ένας ξένος στην ίδια του τη γη. Όσοι όμως γνωρίσαμε τους γονείς μας, τους παππούδες μας, και τις ρίζες μας όσο πιο πίσω μπορέσαμε, είτε μέσα από διηγήσεις, είτε μέσα από την ιστορία, δεν είμαστε αδιάφοροι. Έχουμε και ταυτότητα και κληρονομιά και δικαίωμα πάνω σε αυτό τον τόπο, και απαιτούμε τη διατήρηση του και την ΑΛΗΘΙΝΗ πρόοδο. Απαιτούμε ως ιδιοκτήτες, όχι ως ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ. Και αυτός είναι ο εφιάλτης κάθε συστήματος, που θα προτιμούσε να κυβερνά "περαστικούς" από έναν τόπο. "Δεν μπαίνουμε με διάταγμα σε μια οικογένεια ή σε ένα έθνος. Το αίμα που φέρουμε στις φλέβες μας από τη γέννησή μας, το

  Οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν για άλλη μια φορά το "θαύμα" τους: Νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης με 56%. Σήμερα κλείνουν 4 εβδομάδες που μάθαμε την (πολιτική) ύπαρξή του κ' έγινε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης & εν δυνάμει πρωθυπουργός. Με θητεία στη Goldman Sachs & συμμετοχή στη προεκλογική καμπάνια του Joe Biden το 2008, αρχίζω καταλαβαίνω γιατί φαίνεται ο ιδανικός στους Αμερικανούς. Δυο λόγοι που μου έρχονται στο μυαλό: α. Θα δώσει την απαραίτητη στήριξη στη κυβέρνηση Μητσοτάκη αν φέρει προς ψήφιση μια άδικη για την Ελλάδα συμφωνία συνεργασίας με την Τουρκία για την ΑΟΖ ("Πρέσπες του Αιγαίου") που θα ξεσηκώσει αντιδράσεις. Ακόμη και στο ακραίο & απίθανο σενάριο που μια ομάδα 10 βουλευτών της ΝΔ δεν ψηφίσει μια τέτοια συμφωνία, πλέον θα υπάρχει η φιλοαμερικανική εφεδρεία στον ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει "διακομματική συναίνεση". β. Όταν έρθει η ώρα να φύγει ο Μητσοτάκης από την εξουσία (που νομοτελειακά θα έρθει κάποτε), θ

«Βλέπουμε βίαιες πράξεις εξέγερσης όλη την ώρα. Εναντιώνονται στο κράτος, στην αστυνομία, σε μια αντίθετη κοσμοθεωρία ή μερικές φορές βλέπουμε μόνο την εναντίωση για χάρη της εναντίωσης. Βλέπουμε ανθρώπους να καίνε επιχειρήσεις και περιουσίες, να καταστρέφουν τα προς το ζην και να τρομάζουν ανθρώπους που πιθανώς συμφωνούν μαζί τους, αλλά διαφωνούν με τον τρόπο δράσης τους. (Θυμηθείτε, οι εχθροί σας θα ήθελαν να σας δουν φυλακισμένο ή και χειρότερα, επειδή ενεργήσατε απερίσκεπτα με βάση τα συναισθήματά σας...) Η παράλογη καταστροφή δεν επιφέρει καμία αλλαγή... το status quo παραμένει το ίδιο όταν η σκόνη κατακάθεται και η στάχτη παγώσει. Έπειτα, ένα άλλο πράγμα πυροδοτεί τον όχλο και την ξεκινά να βράζει ξανά, ένας ατελείωτος κύκλος... ή έτσι φαίνεται. Η μεγαλύτερη πράξη της εξέγερσης... είναι η δημιουργία. Διαφωνείς με τον τρόπο που πάει η κοινωνία; Διαμόρφωσε τις δικές σου αξίες. Μισείς τη σύγχρονη μουσική; Γράψε τη δική σου. Τα μοντέρνα ρούχα αυτές τις μέρες δεν είναι του γούστου σου

«Μεσημέρι. Πύρινοι κατεβαίνουν από τον Ουρανό οι εναγκαλισμοί του Μεγάλου Ερωτεμένου κι ακίνητη η γη γίνεται Μητέρα. Τα σπαρτά ολόχρυσα ηρεμούν και γέρνουν βαρειά τα κεφάλια λες και συλλογούνται, λες και προμαντεύουν το δρεπάνι. Πέρα τα βουνά σωπαίνουν. Η γη μεγάλη ξαπλώνεται, κι ησυχάζουν τα πουλιά μέσα στα δένδρα κι αναπαύονται τα ζώα κάτω από τους ίσκιους. Και μέσα στη θερμότητα την απέραντη και την ακινησίαν όλων των πραγμάτων και όλων των εμψύχων και μέσα στα πύρινα φιλιά του ήλιου που σκεπάζουν και γονιμοποιούν τη γη, ένα τρίξιμο ακούεται παράξενο και μυστικό. Λες τρέμει η γη. Από την ηδονήν ίσως, ίσως από τον πόνο. Και πέρασε ξάφνου σαν νοσταλγία και σαν φλόγα από τον νου και το κορμί μου το φλογερό κι αξέχαστο, ω Εκλεχτή μου, Μεσημέρι της ευτυχίας μας, όταν έκανε απάνω στις ψυχές μας ο Μεγάλος Ήλιος της αγάπης.» Νίκος Καζαντζάκης, «Όφις & Κρίνο» (1906)

«Στηρίζουμε τον αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού ενάντια στην εξαφάνισή του και ενάντια στον αφελληνισμό του ελεύθερου κομματιού του νησιού. Η μαζική μετανάστευση που συνέβη ανεμπόδιστα (και πάρα τη θέληση της πλειοψηφίας) στη νήσο τις τελευταίες δεκαετίες έχει δημιουργήσει ένα επικίνδυνο κλίμα. Η κατάσταση είναι τραγική, με τα στοιχεία να δείχνουν πως το 10% των κατοίκων της Κύπρου είναι αιτούντες άσυλο, ο μουσουλμανικός πληθυσμός από αμελητέος μετά το 1974 εξελίσσεται σε μία νέα "κοινότητα" και στη Λευκωσία υπάρχουν δεκάδες σχολεία που λειτουργούν δίχως ούτε έναν Έλληνα Κύπριο μαθητή. Η κατάσταση αυτή δεν βολεύει κανέναν, εκτός από την Τουρκία (που την προκαλεί) και τους προδότες εκείνους που θέλουν φτηνά εργατικά χέρια και ονειρεύονται τις ψήφους των μεταναστών. Η ζωή των Κυπρίων έχει γίνει αφόρητη, όχι μόνο λόγω της εγκληματικότητας, αλλά κυρίως λόγω της δημιουργίας γκέτο σε όλες τις μεγάλες κυπριακές πόλεις. Όσοι γνωρίζουν σύγχρονη ιστορία, γνωρίζουν ότι από τέτοιου είδους

«Η μοίρα μου ήταν να ζήσω ανάμεσα σε ποικίλες και ταραχώδεις θύελλες. Αλλά για εσένα ίσως, αν ζήσεις πολύ μετά από εμένα —κάτι που ο νους (μου) ελπίζει και επιθυμεί—, θα ακολουθήσουν καλύτεροι αιώνες. Αυτός ο ύπνος της Λήθης δε θα συνεχιστεί αιώνια. Όταν τα σκοτάδια σκιστούν, θα μπορέσουν ίσως οι απόγονοί μας να φτάσουν πάλι στην αρχαία καθαρή λάμψη.» Francesco Petrarca, “Africa” (IX) «Ζω, αλλά ανάξια, επειδή, καθώς καθυστέρησα (τη γέννησή μου) σε αιώνες δυστυχείς, η μοίρα με έφερε σε χειρότερα χρόνια. Έπρεπε να είχα γεννηθεί ή πολύ πριν ή πολύ αργότερα, γιατί πράγματι υπήρξε και ίσως θα υπάρξει μία πιο ευτυχισμένη εποχή. Στη μέση, στον καιρό μας, βλέπεις να συρρέει η αισχρότητα και η ατιμία. Ένας βούρκος βαρύτερων κακών μας κατέχει. Το πνεύμα, η αρετή και η δόξα έφυγαν από τον κόσμο και στη θέση τους κυριαρχεί η τύχη, η επιθυμία, η ατιμία.» Francesco Petrarca (Πετράρχης), Epistole (ΙΙΙ), Poesie Latine.

«Ἀξιοθρήνητοι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν εἶχαν τὴν ἀπόλαυσιν νὰ κυλισθοῦν μίαν θείαν στιγμὴν ἐπάνω εἰς ἕνα πυκνόν στρώμα ἀπό θυμάρια. Ἂς ὑπολογίσουν ὅτι κάτι τί ἔλειψεν ἀπὸ τὴν ζωήν των... Εἰς τὰ πόδια τοῦ λόφου μια μικρὴ ἐκκλησίτσα, θαμμένη κάτω ἀπὸ πυκνόν μπουκέττο κυπαρίσσων. Ἀπὸ την μικράν της θύραν φαίνεται τὸ φῶς μιᾶς κανδήλας, που καίει ἐμπρὸς εἰς μίαν χλωμήν Παναγίαν. Μέσα εἰς τὴν ἐρημίαν καὶ τὴν γαλήνην τῆς Μαγιάτικης βραδυάς ἡ ὡραία μελαχροινή Παναγία σκύβει με τρυφερότητα πάντοτε πρὸς τὸ Θείον βρέφος, με τὴν ἴδιαν τρυφερότητα που τὸ ἐκύτταζε πρό εἴκοσι αἰώνων ἕνα βράδυ εἰς τὴν φάτνην τῆς Βηθλεέμ. Ἀπ' ἕξω ἄπό τὴν ἐκκλησίαν μία μαρμαρίνη πλάκα σκεπάζει τὸν ὕπνον κάποιον ἀνθρώπου. Εἶνε ἕνας νεκρός ἐγωϊστής, που ήθελησε να κοιμηθῆ μόνος του ἐκεῖ, κύριος ὅλων τῶν κυπαρίσσων, πλούσιος εἰς σκιάν καὶ εἰς πραγματικήν γαλήνην, ἀληθινά ἤσυχος εἰς τὸν τελευταῖον του ὕπνον. Ἀς περάσωμεν σιγά-σιγὰ νὰ μὴν τὸν ταράξωμεν. Ἀπὸ μακρυὰ μᾶς ἔρχεταὶ ἀδύνατος καὶ κομματιασμένος ὁ θόρυβος τῆς πόλεως.

Κάρπαθος, Δεκαετία '50 GALA   Θὰ γλεντήσω κι ἐγὼ μία νύχτα «Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι ὠχροί, ἐλᾶτε στὸ δικό μου περιβόλι, μ᾿ ἕναν παλμὸ τὸ βράδυ τὸ βαρὺ γιὰ νὰν τὸ ζήσουμ᾿ ὅλοι. Τ᾿ ἀστέρια τρεμουλιάζουνε καθὼς τὸ μάτι ἀνοιγοκλείνει προτοῦ δακρύσει. Ὁ κόσμος τῶ δεντρῶνε ρέβει ὀρθός. Κλαίει παρακάτου ἡ βρύση. Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ εἶναι σὰ βουβά, κι ἂς μίλησαν τὴ γλῶσσα τοῦ θανάτου, μὲ φρίκη τὸ φεγγάρι ἀποτραβᾷ τ᾿ ἀσημοδάχτυλά του. Εἶναι τὸ βράδυ ἀπόψε θλιβερὸ κι ἐμεῖς θᾶν τὸ γλεντήσουμε τὸ βράδυ, ὅσοι ἔχουμε τὸ μάτι μας ὁγρὸ καὶ μέσα μας τὸν ᾅδη. Οἱ μπάγκοι μᾶς προσμένουν. Κι ὅταν βγεῖ τὸ πρῶτο ρόδο στ᾿ οὐρανοῦ τὴν ἄκρη, ὅταν θὰ σκύψει ἀπάνου μας ἡ αὐγὴ στὸ μαῦρο μας τὸ δάκρυ θὰ καθρεφτίσει τ᾿ ἁπαλό της φῶς. Γιομάτοι δέος ὀρθοὶ θὰ σηκωθοῦμε, τὸν πόνο του θὰ εἰπεῖ κάθε ἀδερφὸς κι ὅλοι σκυφτοὶ θ᾿ ἀκοῦμε Κι ὡς θὰ σᾶς λέω γιὰ κάτι ὡραῖο κι ἁβρὸ ποὺ σκυθρωποὶ τὸ τριγυρίζουν πόθοι, τὴ λέξη τὴ λυπητερὴ θὰ βρῶ ποὺ ἀκόμα δὲν εἰπώθη. Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι ὠχροί, ἐλᾶτε στὸ δικό μου περιβόλι,

  Christoffer Wilhelm Eckersberg, «Τρεις νεαροί Σπαρτιάτες εξασκούνται στη τοξοβολία» «Η Σπάρτη ήταν η περισσότερο αντιβάναυση* πολιτεία από όλες. Το ελληνικό ιδεώδες που υλοποιήθηκε στον σπαρτιατικό τρόπο ζωής ήταν το διαμετρικά αντίθετο από κάθε είδους κερδοσκοπία· ήταν η κατοχή του μεγαλύτερου πλούτου ελεύθερου χρόνου, που ο Πλούταρχος αποκαλεί το πιο υπέροχο και τυχερό από όλα τα δώρα. Εδώ ολόκληρο το οικοδόμημα του Κράτους θεμελιώθηκε στην παρουσία μιας υποταγμένης φυλής που αναγκάστηκε να εργαστεί, και ήταν υπερηφάνεια που κανένας Σπαρτιάτης δεν έκανε τίποτα παρά μόνο όταν βρίσκονταν στην υπηρεσία της Πόλης.» Jacob Burckhardt (1818–1897) [English Text: “Sparta was the most completely anti-banausic state of all. The Hellenic ideal realized in the Spartan way of life was the diametrical opposite of any kind of earning; it was the possession of the greatest imaginable wealth of leisure, which Plutarch calls one of the most splendid and fortunate of all gifts. Here the whole edifice

 «Η κραυγή δεν είναι δική σου. Δεν μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι μέσα από το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ: πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. Οι νεκροί σου δεν κοίτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνώτο τους. Oι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζούν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.Το πρώτο σου χρέος πλαταίνοντας το εγώ σου είναι, στην αστραπόχρονη τούτη στιγμή που περπατάς στη γή να μπορέσεις να ζήσεις την απέραντη πορεία, την ορατή και την αόρατη, του ευατού σου.»  «Δεν είσαι ένας· είσαι ένα σώμα στρατού. Μια στιγμή κάτω από τον ήλιο φωτίζεται ένα από τα πρόσωπα σου. Κι ευτύς σβήνει κι ανάβει άλλο, νεώτερο σου, ξοπίσω σου. Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος, αυτή το κρέας. [...] Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς

 «Φύγε, φίλε μου, στη μοναξιά σου! Σε βλέπω κουφαμένο από το θόρυβο των μεγάλων ανδρών και σουβλισμένο από τα κεντριά των μικρών. Με αξιοπρέπεια ξέρουν να σιωπούν μαζί σου το δάσος και ο βράχος. Γίνε και πάλι όμοιος με το δέντρο που αγαπάς, αυτό με τα πλατιά κλαδιά: σιωπηλό και με τα αφτιά στημένα κρέμεται πάνω απ' τη θάλασσα. Εκεί που σταματά η μοναξιά, εκεί αρχίζει η αγορά κι εκεί όπου αρχίζει η αγορά, αρχίζει και ο θόρυβος των μεγάλων θεατρίνων και το βούισμα των δηλητηριωδών μυγών. Στον κόσμο, τα καλύτερα πράγματα δεν αξίζουν τί ποτε, αν δεν υπάρχει ένας που να τα βγάλει στη σκηνή: μεγάλους άνδρες ονομάζει ο λαός αυτούς τους σκηνοθέτες. Ο λαός καταλαβαίνει ελάχιστα το μεγάλο, δηλαδή το δημιουργικό. Έχει αισθητήριο όμως για όλους τους σκηνοθέτες και τους θεατρίνους των μεγάλων υποθέσεων. Γύρω από τους εφευρέτες καινούριων αξιών περιστρέφεται ο κόσμος: αόρατα περιστρέφεται. Ο λαός όμως και η φήμη περιστρέφονται γύρω από τους θεατρίνους: αυτή είναι η πορεία του κόσμου. Πνεύμα έχει

Károly Brocky (1807–1855), «Θέα Δημήτρα και Τριπτόλεμος» (1853), Ottó Herman Museum, Miskolc, Ουγγαρία.   «Η πιο καθαρή περίπτωση ενός απ' τους αρχαίους που έδρεψε τα περισσότερα οφέλη κι από τους δύο κόσμους [τον αρχαίο και τον χριστιανικό] είναι ο Δημήτριος. Νέος, σχεδόν αμούστακος, καβάλα σ' έναν ντορή και ντυμένος με πανοπλία, ο μεγαλομάρτυρας του Διοκλητιανού δεν είναι μόνο ένας από τους πιο ισχυρούς αγίους της Ορθοδοξίας αλλά, μαζί με τον μεγάλο άγιο Γεώργιο, που το άλογό του είναι λευκό, και τους αγίους Θεοδώρους, είναι οι μόνοι καβαλάρηδες. Ο Παυσανίας μιλά για αλογοκέφαλα αγάλματα της θεάς, κάτι που ίσως εξηγεί την επιμονή των εικονογράφων να τον εικονίζουν έφιππο μετά τη μετάβαση. Το μόνο μέρος που η θεά [Δήμητρα] αντιστάθηκε σε τούτη την αλλαγή και έγινε εξωκανονική “αγία Δήμητρα” ήταν η Ελευσίνα, η πρωτινή πατρίδα των πιο ιερών της τελετουργιών στα Ελευσίνια Μυστήρια. Εδώ ένα αρχαίο άγαλμά της, που γλίτωσε από τον ζήλο των εικονοκλαστών, λατρευόταν, στεφανωνόταν με

  «Ὅταν κάποτε σκέφτηκα ὅτι ἡ Σπάρτη, μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ ὀλιγάνθρωπες πόλεις, ἔχει ἀναδειχθεῖ ἡ πιὸ ἰσχυρὴ καὶ ἡ πιὸ ὀνομαστὴ πόλη στὴν Ἑλλάδα, ἀπόρησα πως τάχα ἔγινε αὐτό· ὅταν ὅμως παρατήρησα τις συνήθειες τῶν Σπαρτιατῶν, ἔπαψα νὰ ἀπορῶ. Καὶ ὄντως θαυμάζω τὸν Λυκοῦργο ποὺ θέσπισε γι' αὐτοὺς τοὺς νόμους, στὴν τήρηση τῶν ὁποίων ὀφείλουν τὴν εὐδαιμονία τους, καὶ τὸν θεωρῶ ἐξόχως σοφό. Διότι ἐκεῖνος εἶναι ποὺ ἔκαμε τὴν πατρίδα του νὰ ὑπερέχει σε εὐδαιμονία, ὄχι μιμούμενος τὶς ἄλλες πόλεις, ἀλλὰ ἐφευρίσκοντας θεσμοὺς ἀντίθετους ἀπὸ τῶν περισσότερων ἄλλων. Καὶ πρῶτα, γιὰ νὰ ξεκινήσω ἀπὸ τὴν ἀρχή, θὰ μιλήσω γιὰ τὴν τεκνοποιία. Στὶς ἄλλες πόλεις πιστεύεται ὅτι ἐκπαιδεύονται καλὰ οἱ κόρες ποὺ πρόκειται ἀργότερα νὰ γίνουν μητέρες ἂν τρέφονται μὲ ὅσο τὸ δυνατὸ μικρότερη ποσότητα ψωμιοῦ καὶ μὲ ὅσο τὸ δυνατὸ λιγότερο προσφάι· τὸ κρασὶ ἢ τοὺς εἶναι ἐντελῶς ἀπαγορευμένο ἢ τοὺς ἐπιτρέπεται νερωμένο· καὶ ὅπως οἱ περισσότεροι χειροτέχνες κάνουν καθιστική ζωή, ἔτσι καὶ στὶς κόρες ἐπιβάλλουν οἱ ἄλλοι Ἕ

  Έθιμα και συνήθειες, που σχετίζονται με την κοινωνική ζωή, παρουσιάζουν μεγαλύτερη αντοχή. Αναφέρουμε για παράδειγμα την περίπτωση του γάμου. Ένας δεσπότης Κρητικός νοσταλγεί —σε κάποιες σελίδες ενός ενδιαφέροντος βιβλίου του*— το γάμο, όπως συνηθιζόταν να γίνεται —καθώς λέει— ως τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Ο ίδιος τον αναπαριστάνει (στέκεται ιδιαίτερα στη γαμήλια πομπή), αντλώντας, όπως γράφει, τα στοιχεία από τις αναμνήσεις του, γιατί σήμερα «πεζό και πρακτικό θέλει η εποχή μας το μέγα γεγονός της ζωής του ανθρώπου: ο παπάς και ο κουμπάρος, το αυτοκίνητο και το ξενοδοχείο τέσσερες φτωχές λέξεις που κάνουνε μουγγό και τετράποδο το γάμο του σημερινού Κρητικού». Αφήνει μάλιστα στο τέλος μια κραυγή: «Ε, παντέρμοι καιροί! Ο κατακλυσμός του πολιτισμού φαίνεται πως φτάνει πλιά στα κόκαλα της Κρήτης.» Βέβαια, αυτά ισχύουν απόλυτα για τις πόλεις. Αλλά στα χωριά αντιστέκονται ακόμη σε ικανή έκταση και ένταση τα γαμήλια έθιμα, όπως φανερώνουν για παράδειγμα οι ακόλουθες πληροφορίες α

  Το White Boy Summer είναι ένα κίνημα με στόχο την απελευθέρωση των λευκών ανδρών, από την ενοχικότητα και τις τύψεις που επιχείρει να τους φορτώσει η σύγχρονη υπό-κουλτούρα. Γεννήθηκε σαν απάντηση στα γελοία event που οι καθιερώθηκαν τους καλοκαιρινούς μήνες με τη στήριξη των πολυεθνικών, τα οποία κακονικοποιούν τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις και πλήττουν κάθε τι γνήσιως ανδρικό και παραδοσιακό, ως «τοξικό». Καμία «απολογία» δεν οφείλουμε και σε κανέναν, και είναι αστείοι όσοι την απαιτούν. Είμαστε περήφανοι για τη ταυτότητά μας και για το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας. Για κάθε μας πρόγονο που υπήρξε ποιητής, πολεμιστής και κατακτητής. Χαιρόμαστε τον ήλιο του καλοκαιριού που μας δίνει ζωή! 😎 Σχέδιο του αδερφού και εξαιρετικού καλλιτέχνη  @pericles_lind , «European Youth». [ White Boy Summer is a movement aimed at freeing white men from the guilt and remorse that modern subculture tries to burden them with. It was born as a response to the ridiculous events established in the summer

Ο Τσαμαδός και ο γιός του   Μες στ’ άη Γιωργιού τους πλάτανους γένονταν πανηγύρι, το πανηγύρι ήταν πολύ κι ο τόπος ήταν λίγος, δώδεκα δίπλες ο χορός, κι εξηνταδυό τραπέζια, και χίλια ψένονται σφαχτά σ’ όλο το πανηγύρι. Κι οι γέροντες παρακαλούν, τάζουν στον άη Γιώργη, ο Τσαμαδός να μην ερθεί – χαλάει το πανηγύρι. Ακόμα ο λόγος έστεκε κι ο Τσαμαδός εφάνη, που ροβολάει οχ το βουνό κατά το πανηγύρι. Πατεί και σειέται το βουνό, κράζει κι αχάν οι λόγγοι, κι εκράταγε στον ώμο του δέντρο ξεριζωμένο, κι απάνου στα κλωνάρια του θεριά είχε κρεμασμένα. — Ώρα καλή σας, γέροντες, — Καλό στο παληκάρι. – Ποιός έχει αστήθι μάρμαρο και χέρια σιδερένια, για να’βγει να παλέψουμε στο μαρμαρένιο αλώνι; Κανείς δεν αποκρίθηκεν απ’ τους πανηγυριώτες, της χήρας γιός εφώναξε, της χήρας ο αντρειωμένος. — Εγώ ‘χω αστήθι μάρμαρο και χέρια σιδερένια, για να’βγω να παλέψουμε στο μαρμαρένιο αλώνι. Βγαίνουν κι οι δυό με τα σπαθιά και πάνε να παλέψουν. Εκεί που επάτειε ο Τσαμαδός εβούλιαζε τ’ αλώνι. κι εκεί που επάτειε

  Ο Γιάννος και η Μαριγώ σ’ ένα σχολειό πηγαίναν ο Γιάννος ξέρει γράμματα κι η Μαριγώ τραγούδια. Τα δυο τους αγαπήθκανε κανένας δεν το ξέρει. Ο Γιάννος τ’ αποφάσισε της μάνας του το λέει. - Μάνα μ’ τη Μάρω αγαπώ και θέλω να την πάρω. - Τι λες μωρέ παλιόπαιδο και φιδοφαγωμένο η Μάρω είν’ αξαδέλφη σου πρώτη αξαδέρφισσα σου κάλλιο να κόψω σάβανο για να σε σαβανώσω παρά ν'ακούσω στέφανα για να'σε στεφανώσω. Η Μάρω αρραβωνίζεται κι ο Γιάννος ξεψυχάει. Συμπεθεριό και λείψανο στο δρόμο γίναν ένα. Κανένας δεν ερώτησε από τους συμπεθέρους, η Μάρω ξαντροπιάστηκε, στέκει και τους ρωτάει. - Τίνος είναι το λείψανο με τη χρυσή την κάσα. - Του Γιάννου είναι το λείψανο με τη χρυσή την κάσα. Λιγοθυμάει η λυγερή και του θανάτου πέφτει. Τα πήραν και τα θάψανε σε ένα σταυροδρόμι Γιάννος φυτρώνει κάλαμος κι η κόρη κυπαρίσσι, στριφογυρίζ' ο κάλαμος φιλάει το κυπαρίσσι. - Για 'δέστε τούτ 'αντρόγενο, το πολυαγαπημένο, που δεν φιλήθικε ζωντανό, φιλιέτ' απεθαμένο. Πολυφωνικό τραγούδι από

  Κάθετ’ η Μάρω, κάθεται στου Γιάννου το κρεβάτι, κρατεί γυαλί στα χέρια της, τα κάλλη της γυαλίζει. - Για πες μου, κάλλη μ’ όμορφα, και στήθι μου γραμμένο, τάχα του Γιάννου να είστε ‘σείς, τάχα του Κωσταντίνου; Κι ο Κωσταντίνος, διάβαινε, παίζοντας το τζυβούρι, παίζοντας και διαβαίνοντας και ψιλοτραγουδώντας. - Σκιάζομαι, Μάρω μ’ σκιάζομαι, το Γιάννο τον φοβούμαι. - Ο Γιάννος πάει στα βουνά να ‘λαφοκυνηγήσει. Γιάτος κι ο Γιάννος πόφτασε στους κάμπους καβαλάρης. - Άνοιξε, Μάρω μ’ άνοιξε, να πάρεις το κυνήγι, να ιδείς τα ‘λάφια ζωντανά, τ’ αρκούδια ‘μερωμένα, κ’ ένα μικρό λαφόπουλο να παίζ’ η αφεντιά σου. - Δεμ μπορώ, Γιάννο μ’ δεν μπορώ, δεν ημπορώ ν’ ανοίξω, σύρε, Γιάννο μ’ στη μάνα σου, σύρε στην αδερφή σου. Βιτσιά δίνει τ’ αλόγου του, στη μάνα του πηγαίνει. - Άνοιξε, μάνα μ’ άνοιξε, να πάρεις το κυνήγι, να ιδείς τα ‘λάφια ζωντανά, τ’ αρκούδια ‘μερωμένα, κ’ ένα μικρό λαφόπουλο να παίζ’ η αδερφή μου. - Σύρε, Γιάννο μ’ στη Μάρω σου ναδώσεις το κυνήγι. - Μάνα μ’ η Μάρω δεν μπορεί, δεν η

  Ο Dominique Venner υπήρξε εξέχων Γάλλος εθνικιστής, ευρωπαϊστής φιλόσοφος και ιστορικός. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση στο πρώτο μισό της ζωής του, ενώ μετέπειτα εξέδωσε σειρά βιβλίων με θέμα την νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία και προσπάθησε να αναδείξει την ανάγκη διαφύλαξης της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Υπήρξε ένθερμος φιλέλλην και θαυμαστής των ομηρικών κειμένων, ιδιαίτερα της Ιλιάδας, την οποία θεωρούσε τον ακρογωναίο λίθο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο ίδιος έγραφε: “Το πνεύμα της Ιλιάδος είναι σαν ένας υπόγειος ποταμός, αενάως αναγεννώμενος και ανεξάντλητος.” Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, απογοητευμένος από την φθίνουσα πορεία της πατρίδας του και του Δυτικού πολιτισμού, κατέβαλε σημαντικό πνευματικό αγώνα να κινητοποιήσει τους νέους της Γαλλίας και της Ευρώπης, ώστε να εγερθούν από τον λήθαργο και να δράσουν. Ως τελευταία πράξη της ζωής του, επέλεξε την αυτοκτονία στον ναό Notre Dame (Παναγία των Παρισίων), έναν χώρο με ιδιαίτερο εθνικό συμβολισμό για κάθε Γάλλο. Ήθελε με αυτή τη σ