Νίκος Καζαντζάκης - Μεσημέρι


«Μεσημέρι. Πύρινοι κατεβαίνουν από τον Ουρανό οι εναγκαλισμοί του Μεγάλου Ερωτεμένου κι ακίνητη η γη γίνεται Μητέρα. Τα σπαρτά ολόχρυσα ηρεμούν και γέρνουν βαρειά τα κεφάλια λες και συλλογούνται, λες και προμαντεύουν το δρεπάνι. Πέρα τα βουνά σωπαίνουν. Η γη μεγάλη ξαπλώνεται, κι ησυχάζουν τα πουλιά μέσα στα δένδρα κι αναπαύονται τα ζώα κάτω από τους ίσκιους. Και μέσα στη θερμότητα την απέραντη και την ακινησίαν όλων των πραγμάτων και όλων των εμψύχων και μέσα στα πύρινα φιλιά του ήλιου που σκεπάζουν και γονιμοποιούν τη γη, ένα τρίξιμο ακούεται παράξενο και μυστικό. Λες τρέμει η γη. Από την ηδονήν ίσως, ίσως από τον πόνο.

Και πέρασε ξάφνου σαν νοσταλγία και σαν φλόγα από τον νου και το κορμί μου το φλογερό κι αξέχαστο, ω Εκλεχτή μου, Μεσημέρι της ευτυχίας μας, όταν έκανε απάνω στις ψυχές μας ο Μεγάλος Ήλιος της αγάπης.»

Νίκος Καζαντζάκης, «Όφις & Κρίνο» (1906)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΧΑΟΣ (ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ)

Η μεγαλύτερη πράξη της εξέγερσης... είναι η δημιουργία.

Ιλιάς - Το αίμα αυτό, καυχώμαι εγώ πως έχω.