ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

«Βλέπουμε βίαιες πράξεις εξέγερσης όλη την ώρα. Εναντιώνονται στο κράτος, στην αστυνομία, σε μια αντίθετη κοσμοθεωρία ή μερικές φορές βλέπουμε μόνο την εναντίωση για χάρη της εναντίωσης. Βλέπουμε ανθρώπους να καίνε επιχειρήσεις και περιουσίες, να καταστρέφουν τα προς το ζην και να τρομάζουν ανθρώπους που πιθανώς συμφωνούν μαζί τους, αλλά διαφωνούν με τον τρόπο δράσης τους. (Θυμηθείτε, οι εχθροί σας θα ήθελαν να σας δουν φυλακισμένο ή και χειρότερα, επειδή ενεργήσατε απερίσκεπτα με βάση τα συναισθήματά σας...) Η παράλογη καταστροφή δεν επιφέρει καμία αλλαγή... το status quo παραμένει το ίδιο όταν η σκόνη κατακάθεται και η στάχτη παγώσει. Έπειτα, ένα άλλο πράγμα πυροδοτεί τον όχλο και την ξεκινά να βράζει ξανά, ένας ατελείωτος κύκλος... ή έτσι φαίνεται. Η μεγαλύτερη πράξη της εξέγερσης... είναι η δημιουργία. Διαφωνείς με τον τρόπο που πάει η κοινωνία; Διαμόρφωσε τις δικές σου αξίες. Μισείς τη σύγχρονη μουσική; Γράψε τη δική σου. Τα μοντέρνα ρούχα αυτές τις μέρες δεν είναι του γούστου σου

«Μεσημέρι. Πύρινοι κατεβαίνουν από τον Ουρανό οι εναγκαλισμοί του Μεγάλου Ερωτεμένου κι ακίνητη η γη γίνεται Μητέρα. Τα σπαρτά ολόχρυσα ηρεμούν και γέρνουν βαρειά τα κεφάλια λες και συλλογούνται, λες και προμαντεύουν το δρεπάνι. Πέρα τα βουνά σωπαίνουν. Η γη μεγάλη ξαπλώνεται, κι ησυχάζουν τα πουλιά μέσα στα δένδρα κι αναπαύονται τα ζώα κάτω από τους ίσκιους. Και μέσα στη θερμότητα την απέραντη και την ακινησίαν όλων των πραγμάτων και όλων των εμψύχων και μέσα στα πύρινα φιλιά του ήλιου που σκεπάζουν και γονιμοποιούν τη γη, ένα τρίξιμο ακούεται παράξενο και μυστικό. Λες τρέμει η γη. Από την ηδονήν ίσως, ίσως από τον πόνο. Και πέρασε ξάφνου σαν νοσταλγία και σαν φλόγα από τον νου και το κορμί μου το φλογερό κι αξέχαστο, ω Εκλεχτή μου, Μεσημέρι της ευτυχίας μας, όταν έκανε απάνω στις ψυχές μας ο Μεγάλος Ήλιος της αγάπης.» Νίκος Καζαντζάκης, «Όφις & Κρίνο» (1906)

«Στηρίζουμε τον αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού ενάντια στην εξαφάνισή του και ενάντια στον αφελληνισμό του ελεύθερου κομματιού του νησιού. Η μαζική μετανάστευση που συνέβη ανεμπόδιστα (και πάρα τη θέληση της πλειοψηφίας) στη νήσο τις τελευταίες δεκαετίες έχει δημιουργήσει ένα επικίνδυνο κλίμα. Η κατάσταση είναι τραγική, με τα στοιχεία να δείχνουν πως το 10% των κατοίκων της Κύπρου είναι αιτούντες άσυλο, ο μουσουλμανικός πληθυσμός από αμελητέος μετά το 1974 εξελίσσεται σε μία νέα "κοινότητα" και στη Λευκωσία υπάρχουν δεκάδες σχολεία που λειτουργούν δίχως ούτε έναν Έλληνα Κύπριο μαθητή. Η κατάσταση αυτή δεν βολεύει κανέναν, εκτός από την Τουρκία (που την προκαλεί) και τους προδότες εκείνους που θέλουν φτηνά εργατικά χέρια και ονειρεύονται τις ψήφους των μεταναστών. Η ζωή των Κυπρίων έχει γίνει αφόρητη, όχι μόνο λόγω της εγκληματικότητας, αλλά κυρίως λόγω της δημιουργίας γκέτο σε όλες τις μεγάλες κυπριακές πόλεις. Όσοι γνωρίζουν σύγχρονη ιστορία, γνωρίζουν ότι από τέτοιου είδους

«Η μοίρα μου ήταν να ζήσω ανάμεσα σε ποικίλες και ταραχώδεις θύελλες. Αλλά για εσένα ίσως, αν ζήσεις πολύ μετά από εμένα —κάτι που ο νους (μου) ελπίζει και επιθυμεί—, θα ακολουθήσουν καλύτεροι αιώνες. Αυτός ο ύπνος της Λήθης δε θα συνεχιστεί αιώνια. Όταν τα σκοτάδια σκιστούν, θα μπορέσουν ίσως οι απόγονοί μας να φτάσουν πάλι στην αρχαία καθαρή λάμψη.» Francesco Petrarca, “Africa” (IX) «Ζω, αλλά ανάξια, επειδή, καθώς καθυστέρησα (τη γέννησή μου) σε αιώνες δυστυχείς, η μοίρα με έφερε σε χειρότερα χρόνια. Έπρεπε να είχα γεννηθεί ή πολύ πριν ή πολύ αργότερα, γιατί πράγματι υπήρξε και ίσως θα υπάρξει μία πιο ευτυχισμένη εποχή. Στη μέση, στον καιρό μας, βλέπεις να συρρέει η αισχρότητα και η ατιμία. Ένας βούρκος βαρύτερων κακών μας κατέχει. Το πνεύμα, η αρετή και η δόξα έφυγαν από τον κόσμο και στη θέση τους κυριαρχεί η τύχη, η επιθυμία, η ατιμία.» Francesco Petrarca (Πετράρχης), Epistole (ΙΙΙ), Poesie Latine.