ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

  «Πολύ καλά γνωρίζω πως ἀλλάζουν καὶ πως ἄλλαξαν οἱ καιροί. Ἀπὸ καιρὸ ἐνεδρεύουν καὶ καραδοκούν ἑλκυστικά θρασύστομα δαιμόνια. Κερνοῦν τὸ μεθυστικό κρασί νεοπρόσφερτων ἰδεῶν. Πρὸς ἁγιασμένες ἢ δοκιμασμένες ἐφέστιες εἰκόνες χέρια ἁπλώνονται ἀπότομα, χωρὶς εὐλάβεια γιὰ τὴν ἀναστήλωση ἀδοκίμαστων εἰδώλων. Οἱ θεῖες πατρίδες προσβάλλονται, ἱερὲς λατρείες γίνονται σκοποὶ στὰ χτυπήματα θρησκευμάτων ὕποπτων. Ὁ κοσμοπολιτισμὸς στὴ βαθιὰ ἔταστική, στη διεισδυτική θεωρία του συνεχιστής, ἁρμονιστής, ποὺ τὴν ἁπλώνει καὶ τὴ βαθύνει, χωρὶς νὰ τὴν καταστρέφη, τὴν ἰδέα τῶν πατρίδων, παρουσιάζεται ἀποκλειστικὰ ὡς ἀπαρνητὴς καὶ ὡς ἀντίμαχος τῆς πατριδολατρείας. Τὰ περασμένα χωρὶς ἐξαίρεση κηρύττονται ὡς ἐξαφανισμένα ἀπὸ προσώπου γῆς. Καὶ λησμονεῖται πὼς ὑπάρχουν περασμένα ἰδανικὰ καὶ πράγματα ποὺ πάντα καὶ μακρυὰ ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου καὶ στὰ ὑποχθόνια, καὶ ὡς νεκρὰ θεωρούμενα, ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι κυβερνῆτες τῶν ζωντανῶν. Καὶ οἱ Πατρίδες ἀντέχουν, γιατ᾽ εἶναι ἀδύνατο νὰ λείψουν. Ὑποστήριζε σε πρόσφατο

  «Δὲν πίστεψα οὔτε στιγμὴ σ’ αὐτὰ ποὺ διακήρυσσε ὁ Κων/νος Καραμανλῆς, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἔνταξὴ μας στὴν ΕΟΚ καὶ μετὰ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση θὰ εἶναι ὁ ἀσφαλὴς θώρακας ἔναντι τῶν ἐπιθετικῶν διαθέσεων τῆς Τουρκίας. Πίστευα πάντα καὶ πιστεύω στὴν ὀρθότητα τῆς βυζαντινῆς παροιμίας: “Οὐαὶ τῷ μὴ τοῖς ἰδίοις ὄνυξι ξυομένῳ”. Δηλαδή, ἀλίμονον σ’ ἐκεῖνον ποὺ δὲν μπορεῖ μὲ δικὰ του νύχια νὰ ξυστεῖ. Ἄν τὸν ξύσουν οἱ ἄλλοι, θὰ τὸν γδάρουν. Δυστυχῶς, τὸ γδάρσιμο ἀρχικὰ τὸ θεωρούσαμε θωπεία! Κι ὅταν μᾶς ἔτσουξε γερὰ, ἦταν πλέον ἀργά. Ἡ θηλιὰ εἶχε μπεῖ στὸ λαιμό μας. Ὅταν φώναζα, ὄχι στὶς ἐπιδοτήσεις, ὄχι στὶς πολλαπλὲς ἐξαρτήσεις, ὄχι ξερίζωμα τῶν ἐλιῶν, τῶν ἀμπελιῶν, τῶν καπνῶν, ὄχι καταστροφὴ τῶν ἀλιευτικῶν σκαφῶν, ὄχι περιορισμὸ τῆς κτηνοτροφίας, ὄχι ὑποταγὴ στὰ φιρμάνια τῶν χαρτογιακάδων τῶν Βρυξελλῶν, ἦσαν πολλοί ἐκεῖνοι ποὺ μὲ ἔβριζαν ἀντιευρωπαϊστὴ καὶ οἱ ἐπιεικεῖς εὐρωσκεπτικιστή. Τοὺς εἶχε κακοφανεῖ ποὺ σὲ ἄρθρα καὶ ὁμιλίες μου ὀνόμαζα τὴ Σύγχρονη Ἑλλάδα (ἄν μποροῦμε πιὰ τώρα νὰ μιλᾶμε γιὰ Ἑλλάδα

Εικόνα από τους βανδαλισμούς που προκάλεσαν αναρχικοί (πολλοί από τους οποίους φοιτητές) στο χώρο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου κατά την κατάληψη του χώρου. Αν αναρωτιέστε πως μοιάζει μια αποτυχημένη κοινωνία, δείτε γύρω σας. Δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεστε για να πειστείτε. Τα μουτζουρωμένα αγάλματα είναι το απόλυτο σύμβολο. Και όλα αυτά με μια κυβέρνηση που θα τελείωνε τις καταλήψεις και τα μπάχαλα «την πρώτη εβδομάδα» που θα αναλάμβανε. Που θα επέστρεφε τα πανεπιστήμια σε όσους ήθελαν να μορφωθουν και όχι να καταστρέψουν. ΚΑΝΕΝΑΣ τους δεν έχει δικαίωμα να ομίλει. Το πρόβλημα δεν θα το λύσει καμία κυβέρνηση. Κανένα κόμμα. Κανένας τεχνοκράτης. Κανένα νομοσχέδιο. Ούτε καν μια δικτατορία δεν θα το λύσει. Το πρόβλημα είναι δομικό και φτάνει βαθιά στις αντιλήψεις που καλλιεργήθηκαν στους Έλληνες από τη μεταπολίτευση και μετά. Και οι ιδέες αυτές έχουν ριζώσει γερά. Για να ανατραπούν χρειάζεται ένα νέο πολιτικό και πνευματικό κίνημα εθνικισμού και αξιοκρατίας που φυσικά ΔΕΝ θα υπάρξει, για

  «Οι στρατιώτες και οι αρχηγοί τους έχουν μεταξύ τους πολύ καλύτερες σχέσεις από ό,τι έχουν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες. Μέχρι τώρα τουλάχιστον, κάθε κουλτούρα που στηρίζεται σε στρατιωτική βάση εξακολουθεί να είναι ανώτερη από τη λεγόμενη βιομηχανική κουλτούρα: η τελευταία είναι, στην τωρινή μορφή της, η χυδαιότερη μορφή ύπαρξης που έγινε μέχρι τώρα. Εδώ λειτουργεί μόνον ο νόμος της ανάγκης: θέλουμε να ζήσουμε και γι' αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να πουλάμε τον εαυτό μας, περιφρονούμε όμως όποιον εκμεταλλεύεται τούτη την ανάγκη και αγοράζει τον εργαζόμενο. Περιέργως, η υποταγή σε ισχυρά πρόσωπα, σε πρόσωπα που εμπνέουν φόβο, ακόμη και τρόμο, όπως είναι οι τύραννοι και οι στρατιωτικοί αρχηγοί, θεωρείται πολύ λιγότερο οδυνηρή από την υποταγή σε άγνωστα και αδιάφορα πρόσωπα, όπως είναι όλοι οι μεγιστάνες της βιομηχανίας. Αυτό που βλέπουν οι εργάτες στον εργοδότη είναι συνήθως ένας πανούργος και εκμεταλλευτής σκυλάνθρωπος που κερδοσκοπεί με κάθε ένδεια και το όνομα, η μορφή, τα ήθη