ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

Ο Τσαμαδός και ο γιός του   Μες στ’ άη Γιωργιού τους πλάτανους γένονταν πανηγύρι, το πανηγύρι ήταν πολύ κι ο τόπος ήταν λίγος, δώδεκα δίπλες ο χορός, κι εξηνταδυό τραπέζια, και χίλια ψένονται σφαχτά σ’ όλο το πανηγύρι. Κι οι γέροντες παρακαλούν, τάζουν στον άη Γιώργη, ο Τσαμαδός να μην ερθεί – χαλάει το πανηγύρι. Ακόμα ο λόγος έστεκε κι ο Τσαμαδός εφάνη, που ροβολάει οχ το βουνό κατά το πανηγύρι. Πατεί και σειέται το βουνό, κράζει κι αχάν οι λόγγοι, κι εκράταγε στον ώμο του δέντρο ξεριζωμένο, κι απάνου στα κλωνάρια του θεριά είχε κρεμασμένα. — Ώρα καλή σας, γέροντες, — Καλό στο παληκάρι. – Ποιός έχει αστήθι μάρμαρο και χέρια σιδερένια, για να’βγει να παλέψουμε στο μαρμαρένιο αλώνι; Κανείς δεν αποκρίθηκεν απ’ τους πανηγυριώτες, της χήρας γιός εφώναξε, της χήρας ο αντρειωμένος. — Εγώ ‘χω αστήθι μάρμαρο και χέρια σιδερένια, για να’βγω να παλέψουμε στο μαρμαρένιο αλώνι. Βγαίνουν κι οι δυό με τα σπαθιά και πάνε να παλέψουν. Εκεί που επάτειε ο Τσαμαδός εβούλιαζε τ’ αλώνι. κι εκεί που επάτειε

  Ο Γιάννος και η Μαριγώ σ’ ένα σχολειό πηγαίναν ο Γιάννος ξέρει γράμματα κι η Μαριγώ τραγούδια. Τα δυο τους αγαπήθκανε κανένας δεν το ξέρει. Ο Γιάννος τ’ αποφάσισε της μάνας του το λέει. - Μάνα μ’ τη Μάρω αγαπώ και θέλω να την πάρω. - Τι λες μωρέ παλιόπαιδο και φιδοφαγωμένο η Μάρω είν’ αξαδέλφη σου πρώτη αξαδέρφισσα σου κάλλιο να κόψω σάβανο για να σε σαβανώσω παρά ν'ακούσω στέφανα για να'σε στεφανώσω. Η Μάρω αρραβωνίζεται κι ο Γιάννος ξεψυχάει. Συμπεθεριό και λείψανο στο δρόμο γίναν ένα. Κανένας δεν ερώτησε από τους συμπεθέρους, η Μάρω ξαντροπιάστηκε, στέκει και τους ρωτάει. - Τίνος είναι το λείψανο με τη χρυσή την κάσα. - Του Γιάννου είναι το λείψανο με τη χρυσή την κάσα. Λιγοθυμάει η λυγερή και του θανάτου πέφτει. Τα πήραν και τα θάψανε σε ένα σταυροδρόμι Γιάννος φυτρώνει κάλαμος κι η κόρη κυπαρίσσι, στριφογυρίζ' ο κάλαμος φιλάει το κυπαρίσσι. - Για 'δέστε τούτ 'αντρόγενο, το πολυαγαπημένο, που δεν φιλήθικε ζωντανό, φιλιέτ' απεθαμένο. Πολυφωνικό τραγούδι από

  Κάθετ’ η Μάρω, κάθεται στου Γιάννου το κρεβάτι, κρατεί γυαλί στα χέρια της, τα κάλλη της γυαλίζει. - Για πες μου, κάλλη μ’ όμορφα, και στήθι μου γραμμένο, τάχα του Γιάννου να είστε ‘σείς, τάχα του Κωσταντίνου; Κι ο Κωσταντίνος, διάβαινε, παίζοντας το τζυβούρι, παίζοντας και διαβαίνοντας και ψιλοτραγουδώντας. - Σκιάζομαι, Μάρω μ’ σκιάζομαι, το Γιάννο τον φοβούμαι. - Ο Γιάννος πάει στα βουνά να ‘λαφοκυνηγήσει. Γιάτος κι ο Γιάννος πόφτασε στους κάμπους καβαλάρης. - Άνοιξε, Μάρω μ’ άνοιξε, να πάρεις το κυνήγι, να ιδείς τα ‘λάφια ζωντανά, τ’ αρκούδια ‘μερωμένα, κ’ ένα μικρό λαφόπουλο να παίζ’ η αφεντιά σου. - Δεμ μπορώ, Γιάννο μ’ δεν μπορώ, δεν ημπορώ ν’ ανοίξω, σύρε, Γιάννο μ’ στη μάνα σου, σύρε στην αδερφή σου. Βιτσιά δίνει τ’ αλόγου του, στη μάνα του πηγαίνει. - Άνοιξε, μάνα μ’ άνοιξε, να πάρεις το κυνήγι, να ιδείς τα ‘λάφια ζωντανά, τ’ αρκούδια ‘μερωμένα, κ’ ένα μικρό λαφόπουλο να παίζ’ η αδερφή μου. - Σύρε, Γιάννο μ’ στη Μάρω σου ναδώσεις το κυνήγι. - Μάνα μ’ η Μάρω δεν μπορεί, δεν η

  Ο Dominique Venner υπήρξε εξέχων Γάλλος εθνικιστής, ευρωπαϊστής φιλόσοφος και ιστορικός. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση στο πρώτο μισό της ζωής του, ενώ μετέπειτα εξέδωσε σειρά βιβλίων με θέμα την νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία και προσπάθησε να αναδείξει την ανάγκη διαφύλαξης της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Υπήρξε ένθερμος φιλέλλην και θαυμαστής των ομηρικών κειμένων, ιδιαίτερα της Ιλιάδας, την οποία θεωρούσε τον ακρογωναίο λίθο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο ίδιος έγραφε: “Το πνεύμα της Ιλιάδος είναι σαν ένας υπόγειος ποταμός, αενάως αναγεννώμενος και ανεξάντλητος.” Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, απογοητευμένος από την φθίνουσα πορεία της πατρίδας του και του Δυτικού πολιτισμού, κατέβαλε σημαντικό πνευματικό αγώνα να κινητοποιήσει τους νέους της Γαλλίας και της Ευρώπης, ώστε να εγερθούν από τον λήθαργο και να δράσουν. Ως τελευταία πράξη της ζωής του, επέλεξε την αυτοκτονία στον ναό Notre Dame (Παναγία των Παρισίων), έναν χώρο με ιδιαίτερο εθνικό συμβολισμό για κάθε Γάλλο. Ήθελε με αυτή τη σ