ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

Πατρίδα Πάλε ξυπνάει τῆς ἄνοιξης τ᾿ ἀγέρι στὴν πλάση μυστικῆς ἀγάπης γλύκα, σὰν νύφ᾿ ἡ γῆ, πὄχει ἄμετρα ἄνθη προίκα, λάμπει ἐνῶ σβηέται τῆς αὐγῆς τ᾿ ἀστέρι. Πεταλοῦδες πετοῦν ταίρι μὲ ταίρι, ἐδῶ βουίζει μέλισσα, ἐκεῖ σφήκα· τὴ φύση στὴν καλή της ὥρα ἐβρῆκα, λαχταρίζει ἡ ζωὴ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη. Κάθε μοσχοβολιὰ καὶ κάθε χρῶμα, κάθε πουλιοῦ κελάηδημα ξυπνάει πόθο στὰ φυλλοκάρδια μου κι ἐλπίδα νὰ σοῦ ξαναφιλήσω τ᾿ ἅγιο χῶμα, νὰ ξαναϊδῶ καὶ τὸ δικό σου Μάη, ὄμορφή μου, καλή, γλυκειὰ πατρίδα. Λορέντζος Μαβίλης (Ἰθάκη 1860 - Δρίσκος Ἰωαννίνων 1912, ποιητής, κυρίως σονέτων καὶ ἐθνικὸς ἀγωνιστής).

Δόξα στὸ Μεσολόγγι (1926, ἀπαγγέλθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ποιητή, Κωστή Παλαμᾶ, στὴν 100η ἐπέτειο τῆς Ἐξόδου στὸ Μεσολόγγι - ἀπόσπασμα) Γῆ, τοὺς ξάστερους πάντοτε οὐρανούς μου Κάθε λογῆς κόσμοι ἀστρικοὶ πλουμίζουν, Ἄστρα ποὺ σβύνουν καὶ ποὺ πέφτουν, ἄστρα Ποὺ τρεμοφέγγουν, Πλανῆτες, φωτοσύγνεφα, κομῆτες, Φῶτα χλωμὰ καὶ φῶτα θάμπωμα, ἥλιοι, Πὲς τὰ μαργαριτάρια καὶ χρυσάφια, Πὲς τὰ διαμάντια. Μὰ ἐσύ, ρουμπίνι ἀπ᾿ τοὺς ἀχνοὺς δεμένο Μαρτυρικῶν καὶ ἡρωικῶν αἱμάτων. Στὸν οὐρανὸ τῆς πλάσης, καθὼς εἶναι τοῦ πόλου τὸ ἄστρο, Τοῦ πόλου τὸ ἄστρο ἐσὺ στοὺς οὐρανούς μου Τῆς Δόξας, δόξα, ὦ Γῆ! Τὸ Μισολόγγι: Κι᾿ οἱ μὲ ὀνόματα μύρια γνωρισμένοι Κόσμο μου ποὺ εἶναι Κι᾿ οἱ ἀπὸ σπαθιοῦ καταχτητές, καὶ οἱ δάφνες Τῶν πολεμάρχων οἱ αἱματοβαμμένες, Κι᾿ οἱ Ἀλέξαντροι Κι᾿ οἱ Ἑφτάλοφες καὶ οἱ Νίκες Καὶ οἱ Σαλαμῖνες, Καὶ μὲ τὶς ἱστορίες οἱ πολιτεῖες Καὶ στόματα χρυσὰ καὶ οἱ Κυβερνῆτες Κι᾿ οἱ Ἠράκλειτοι τοῦ Λόγου καὶ τῆς Τέχνης παντοῦ κι᾿

Λίγα λόγια γιά τον Αρεοπαγιτικό λόγο του Ισοκράτη. Ο Ἀρεοπαγιτικὸς λόγος του Ισοκράτους ολοκληρώθηκε μάλλον το 355 ή 354 π.Χ., μετά το τέλος του «Συμμαχικού» πολέμου, - αν και μερικοί τον χρονολογούν πριν την έναρξη του πολέμου - ενός πολέμου που σήμανε το τέλος της Β' Αθηναϊκής συμμαχίας. Είχε προηγηθεί η αποστασία της Χίου, Ρόδου και Κω από τη Β' Αθηναϊκή συμμαχία (357 π.Χ.), οι στρατιωτικές αποτυχίες των Αθηναίων, και η αποδοχή εκ μέρους τους της ανεξαρτησίας των παλαιών τους συμμάχων (ειρήνη του 355 π.Χ.). Δεδομένου ότι και σ αυτή την περίοδο οι Αθηναίοι δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από τα αμαρτήματα της αλαζονείας, του αυταρχισμού και της δίψας για όλο και περισσότερη δύναμη, εύλογο ήταν να εξαχθεί από ορισμένους το συμπέρασμα ότι η σωτηρία της Αθήνας βρισκόταν στην παραίτηση από τις ηγεμονικές τους διαθέσεις και στην επιστροφή στα παλαιά, πατροπαράδοτα ήθη. Σ' αυτούς τους αρνητές της ηγεμονικής πολιτικής και νοσταλγούς του αττικού παρελθόντος ανήκει και ο Ισοκ

Στήν ἑλληνική μυθολογία, ὁ Ἰαπετός μαζί μέ τόν μικρότερο ἀδελφό του, τόν Κρόνο, ἦταν οἱ ἰσχυρότεροι τῶν τιτάνων καί, προπάντων, ἐκείνοι στούς ὀποίους ἐκδηλώθηκε ἡ μεγαλύτερη ἐχθρότητα τοῦ Διός, μετά ἀπό τήν ἐπικράτησή του. Ἦταν ὑιός τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς Γαῖας καί σύζυγος τῆς Κλυμένης, τῆς κόρης τοῦ Ὠκεανοῦ, ἤ τῆς Ἀσίας ἤ τῆς Αἴθρας, ἤ τῆς Θέμιδας, ἡ ὀποία καί ἀναφέρεται ὡς μητέρα τοῦ Προμηθέα. Ὑιοί του ὑπήρξαν ὁ Προμηθεύς, ὁ Ἄτλας, ὁ Ἐπιμηθεύς καί ὁ Μενοίτιος καθῶς καί ἄλλοι, ἀκόμη, περίφημοι “Ἰαπετίδες”, ὄπως ὀνομάστηκαν. Σημαντικότεροι δέ ἐξ αὐτῶν φέρονται ὁ Ἄτλας, ποῦ βάσταγε στοῦς ὤμους του τόν οὐράνιο θόλο ἀλλά καί ὁ δαιμόνιος Προμηθεύς, ὁ μόνος ἐκ τῶν Ἰαπετιδῶν ποῦ δέν πολέμησε στό πλευρό τῶν τιτάνων κατά τήν τιτανομαχία. Τόν Ἰαπετό ἀναφέρουν, ἤδη, ὁ Ὄμηρος καί ὁ Ἠσίοδος ὠς κυβερνήτη τῶν Τιτάνων καί τοῦ κόσμου πρίν τήν ἐπικράτησιν τοῦ Διός καί ὄτι ἀκόμη, σέ ὀρισμένες περιοχές τόν ἀναγνώριζαν ὡς «δημιουργό» τῶν ἀνθρώπων, ακόμη καί μετά τήν ἐπικράτησιν τοῦ Διός, ὄπως στή Κνωσό,

Ἡ Τηθύς (τῆς Τηθύος) ἀναφέρεται ὡς πρόσωπο στήν ἑλληνική μυθολογία, ἐνῶ ὑπάρχει καί θάλασσα μέ τό ἴδιο ὄνομα. Ἦταν μία ἀπό τίς Τιτανίδες, κόρη τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς Γαῖας ποῦ ἔλαβε ὡς σύζυγο τόν ἀδελφό της, Ὠκεανό ἀπό τόν ὀποῖο καί γέννησε τρεῖς χιλιᾶδες ποτάμιους θεούς, μεταξύ τῶν ὀποίων ἦταν ὁ Ἀχελῶος, ὁ Ἀσωπός κ.ο.κ. καί ἰσάριθμες θεότητες, τίς Ὠκεανίδες. Κατ΄ ἄλλη παραδοχή τοῦ μύθου ἡ Τηθύς ἦταν μητέρα τοῦ Φόρκυνος, τοῦ Κρόνου καί τῆς Ῥέας, ἡ ὀποία καί τῆς ἐμπιστεύθηκε τήν ἀνατροφή τοῦ Διός. Ἀπό τούς μεταγενέστερους Ἕλληνες, ἡ Τηθύς ταυτίσθηκε μέ τήν θεά Ἴσις τῆς Αἰγυπτιακής Μυθολογίας. Πηγές: 1) Ἠσιόδου, Θεογονία, 2) /mythogogy.blogspot.com/2014/07/blog-post_8027.html?m=1, 3) Βικιπαίδεια.

Το Ένας ήρως με παντούφλες είναι ελληνική, κωμική, δραματική, σατιρική, κινηματογραφική ταινία του 1958, σε σκηνοθεσία και σενάριο Αλέκου Σακελλάριου και παραγωγής Ανζερβός. Πρωταγωνιστούν οι Βασίλης Λογοθετίδης, Ίλια Λιβυκού και Νίτσα Τσαγανέα. Η ταινία αφηγείται τη ζωή ενός ένδοξου στρατηγού (Βασίλης Λογοθετίδης), που παρά τους αγώνες και τις θυσίες του, στο έθνος, ζει φτωχικά με την οικογένειά του. Το κυρίως μέρος της ταινίας εξιστορεί ότι μετά από τόσους αγώνες, τελικά το έθνος τον επαινεί, αφιερώνοντάς του, ένα άγαλμα στην πλατεία, που βρίσκεται έξω από το σπίτι του. Η ταινία ξεκινάει με τον στρατηγό να παρακολουθεί μία παρτίδα σκάκι σε ένα καφενείο. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, δείχνει πόσο αξιοσέβαστος είναι για τους πολίτες ο στρατηγός. Η σκληρή πραγματικότητα κάνει την εμφάνισή της, ακριβώς στην επόμενη σκηνή, όταν η γυναίκα του στρατηγού(Νίτσα Τσαγανέα), καλεί τον παλιατζή να ανέβει σπίτι της. Με κάθε τρόπο γίνεται γνωστό το ένδοξο παρελθόν του στρατηγού, τονίζοντας

Ὁ Ὠκεανός στήν ἀρχαία Ἑλληνική μυθολογία ἦταν ὑιός τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς Γαῖας. Εἶναι ἡ ἀρχαιότερη θαλάσσια θεότητα τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας. Εμφανίζεται για. πρώτη φορά στά ὀρφικά ποιήματα μαζί μέ τήν Τηθύ. Σύμφωνα μέ αὐτή τήν ἐκδοχή, ἡ Νυξ καί ὁ Αἰθέρας γέννησαν ἔνα «ἀργυρόν ὠόν» (ἀσημένιο αὐγό), προφανῶς, τή σελήνη. Ἀπό τό αὐγό αὐτό προέκυψε ὁ Ἔρως. Ὀ Ἔρως ταξινόμησε τά πάντα καί ἔπλασε τό ἀχανές Χᾶος ψηλά ἐν τῷ οὐρανῷ καί ὑπό αὐτοῦ τή Γαῖα. Τό Χᾶος καί ἡ Γαῖα ζευγαρώθηκαν μέ τήν συναίνεση τοῦ Ἔρωτος καί γέννησαν τόν Ὠκεανό καί τή Τηθύ. Ὁ Ὠκεανός του ἄρχισε νἀ γεννᾷ ὄλα τά ζωντανά πλάσματα τῆς γῆς, ὄπως, καί ὄλους τούς κατοπινούς θεούς. Συμφώνως μέ μιά ἄλλη ἐκδοχή, ὁ Ὠκεανός ἦταν ὑιός τοῦ Ουρανοῦ καί τῆς Γαῖας, τό μεγαλύτερο παιδί τούς καί ὁ ἰσχυρότερος τῶν δώδεκα Τιτάνων καί Τιτανίδων. Ὄλοι τόν ζήλευαν γιά τήν περίσσια δύναμή του καί μονομαχούσαν συχνά γιά τήν ὑπεροχή. Ὄσες φορές προσπάθησε νά βιάσει τήν θεά Ἤρα, ὁ θεός Δίας τήν προστάτευε καί τήν ἔσωζε. Μέ τήν ἀδελφή καί σύζυγό

Τό Μέγα (Ἰερόν) Παλάτιον τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἕνα παλάτι ἀδιάβατο κλειστὸ καὶ ρημαγμένο πανώρῃο βασιλόπουλο βαστάει μαρμαρωμένο. Δέρν᾿ ἡ θολοῦρα, ἡ χειμωνιὰ τὸ ἔρμο τὸ παλάτι, κι᾿ οὐδὲ μιλάει τὸ μάρμαρο, οὐδὲ κι᾿ ἀνοίγει μάτι. Λάμπει ὁ ἥλιος, κελαϊδοῦν τῆς ἄνοιξης τ᾿ ἀηδόνια, κι᾿ ἐκεῖνο μένει ἀσάλευτο, βουβὸ ἀπὸ τόσα χρόνια. Κἄποια νεράϊδα τῆς ἐρμιᾶς καὶ μάγισσα ὠργισμένη τὸ καταράστηκε βαρειὰ καὶ μάρμαρο ἔχει γένει. Καὶ τὸ παλάτι ἐρήμαξε, τὸ σκέπασαν τὰ δάση κι᾿ ὡς τώρα πόδι ἀνθρωπινὸ δὲν ἔχει ἐκεῖ περάσει. Μονάχα ὁ χρόνος, ποὺ περνάει ὁλημερὶς μπροστά του, ἔγραψε μέσ᾿ στὸ μάρμαρο μαζὶ μὲ τ᾿ ὄνομά του: «Χαρὰ στὴ νειὰ τὴν ὤμορφη ποὺ ἡ μοῖρα θὰ τῆς δείξῃ τὸ σιδερόχορτο νὰ βρῇ, τὴν πόρτ᾿ αὐτὴ ν᾿ ἀνοίξῃ, ν᾿ ἀγκαλιαστῇ τὸ μάρμαρο, σιμά του ν᾿ ἀγρυπνήσῃ σαράντα δυὸ μερόνυχτα, γλυκὰ νὰ τὸ ξυπνήσῃ». Εἶνε παλάτι ἐρημικὸ κι᾿ ἀπόκλειστο ἡ καρδιά μου, μαρμαρωμένον βασιληᾶ βαστάει τὸν ἔρωτά μου. Χαρὰ στὴ νειὰ τὴν ὤμορφη, ποὺ τὴν καρδιὰ θ᾿ ἀνοίξῃ καὶ μὲ τὸ κρύο τὸ μάρμαρο τὰ χείλη της θὰ

Στήν ἑλληνική μυθολογία ἡ Ἡμέρα ὑπῆρξε ἡ θεότητα ποῦ προσωποποιοῦσε τό φῶς τῆς ἠμέρας. Κατά τή γενικότερη παράδοση (π.χ. «Θεογονία» τοῦ Ἠσιόδου, 124-125), ἦταν θυγατέρα τῆς Νυκτός καί τοῦ Ἐρέβους καί ἀδελφή τοῦ Αἰθέρα. Ὁ Ὑγίνος πάντως ἀναφέρει πῶς ἦταν κόρη τοῦ Χάους καί τῆς Καλιγούς, καί ἀδελφή τοῦ Ἐρέβους καί τῆς Νυκτός. Τέλος, κατά τούς Ὀρφικούς, ἡ Ἠμέρα ἦταν κόρη τοῦμΤιτάνα Ἤλιου, μαζί μέ τόν ὀποῖο λατρευόταν στήν Κῶ. Ἡ Ἠμέρα ἀναφέρεται ὅτι παντρεύτηκε τόν Ἀστραίοή καί τόν ἴδιο της τόν ἀδελφό, τόν Αἰθέρα. Παιδιά τῆς Ἠμέρας ἦταν ἡ Ἀστραῖα (σύμφωνα μέ τήν πρώτη ἐκδοχή), ὁ Βροτός, ὁ Οὐρανός, ἡ Γαῖα καί ἡ Θάλασσα. Στόν Ἠσίοδο ἡ Ἠμέρα συγχέεται μέ τήν Ἠώ καί στούς τραγικούς καί ἄλλους ποιητές τἀ δύο αὐτά πρόσωπα ταυτίζονται, λ.χ. ἀναφέρεται πῶς ἡ Ἠμέρα ἦταν σύζυγος τοῦ Τίθωνα καί μητέρα τοῦ Μέμνονα, ἤ πῶς ἀγάπησε τόν Κέφαλο. Στήν Ἀγορά τῶν Ἀθηνῶν ὑπήρχαν πήλινα ἀγάλματα τῆς Ἠμέρας προερχόμενα ἀπό τή στέγη τῆς «Βασιλείου Στοᾶς» ὄπου, ἀρχικῶς, εἴχαν τοποθετηθεῖ ὡς «ἀκρωτήρια». Ἀπεικον

 Ὁ Αἰθέρας ἤ ὁ Αἰθήρ σύμφωνα μέ τή Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου ἦταν θεότητα ποῦ γεννήθηκε ἀπό τήν ἔνωση τῆς Νυκτός καί τοῦ Ἐρέβους. Ὁ Αἰθέρας ἦταν θεότητα ποῦ συνδεόταν μέ τήν εὐτυχία ὄπως καί ἡ αδελφή τοῦ Ἠμέρα, ἐν ἀντιθέσει μέ τούς γονεῖς του, Ἔρεβος καί Νυξ (Νύκτα), ποῦ συνδέονταν μέ τή δυστυχία. Ἀπό τόν Αἰθέρα καί τήν Ἠμέρα σύμφωνα μέ κάποιους ἀρχαίους μύθους γεννήθηκε ἡ Θάλασσα. Ἐτυμολογικά ἡ σημασία τῆς λέξεως Αἰθήρ εἶναι τό ἀνώτατον καί καθαρότατον στρώμα τοῦ ἀέρος. Παράγεται ἀπό τό ῥήμα αἴθω ποῦ σημαίνει ἀνάβω, ἀναφλέγω, φέγγω, φλέγομαι, καίομαι «αἴθω γάρ οὐ μόνον τό καίω, ἀλλά καί τό λάμπω» (Εὐστάθιος Παρεκβολαί Εἰς Ἰλιάδα Ψ 250). Ἄλλα παράγωγα τῆς λέξεως εἶναι ἡ αἰθάλη, ὁ αἰθίοψ καί πιθανῶς ἡ Αἴτνα. Ὁ Πλάτων στόν «Κρατύλο» ἐτυμολογεῖ τήν λέξη λέγοντας ὅτι παράγεται ἀπό τό «ἀεί θεῖ» ποῦ σημαίνει αὐτό ποῦ κινείται συνεχῶς. (Κρατύλος 440 b) Σέ ἄλλους μύθους, ὄπως στήν Τιτανομαχία, ἐμφανίζεται ὡς πατέρας τοῦ Οὐρανοῦ καί οἱ Ὀρφικοί τόν θεωροῦσαν ψυχή τοῦ κόσμου, γιό τοῦ Χάους καί τῆς

Η Σπάρτη ήταν κομβικό σημείο μουσικής και ποίησης της Αρχαϊκής περιόδου Η Σπάρτη δεν φημίζεται μόνο για τις στρατιωτικές επιδόσεις, αλλά και για τις μουσικές. Πολλοί ποιητές – μουσικοί ταξίδεψαν από πολύ μακριά για να εργαστούν στη Σπάρτη. Ο θρυλικός μουσικός Τέρπανδρος (από τη Λέσβο) πιστώθηκε με την ίδρυση του πρώτου μουσικού διαγωνισμού στη Σπάρτη. Ο Αλκμάνος (από την Λυδία) ήταν ξακουστός σε όλο τον αρχαίο κόσμο για τα τελετουργικά τραγούδια του σχετικά με τις Σπαρτιάτισσες κορασίδες. Επιπλέον, οΤυρταίος (Σπαρτιάτης) συνέθεσε πολιτικές και στρατιωτικές ελεγείες που ενέπνευσαν τους Σπαρτιάτες στον πόλεμο με τους Μεσσήνιους. Οι Σπαρτιάτες ήταν τόσο υπερπροστατευτικοί με την μουσική τους κληρονομιά, που απαγόρευαν σε όλους τους είλωτες να εκτελούν τα έργα των Αλκμάνου και Τερπάνδρου και τους ανάγκαζαν να τραγουδούν χαμηλόφωνα άλλα τραγούδια. Ο Πλούταρχος αναφέρει σχετικά (Λυκούργος 28,4-5): …..έτσι, σε μεταγενέστερες εποχές, λένε, ότι όταν οι Θηβαίοι εκστράτευσαν στην Λακωνία, [

Κατά τόν Ἠσίοδο, ὁ Ἔρεβος προῆλθε ἀπό τό Χᾶος καί τή Γαῖα (γιά τά ὀποία έχουμε γράψει σέ παλαιότερες δημοσιεύσεις) μέ τή μεσολάβηση τοῦ Ἔρωτος. Συμβολίζει τή σιωπή καί τό βᾶθος τῆς νύκτας. Μαζί μέ τήν ἀδελφή του, τή Νύχτα, ἡ ὀποία προῆλθε, ὀμοίως, μέ τή μεσολάβηση τοῦ Ἔρωτα, δημιούργησε τόν Αἰθέρα, τό Φῶς τοῦ Οὐρανού καί τήν Ἠμέρα. Ἀνήκει εἰς τήν δευτέραν γενεάν τῆς Δημιουργίας τοῦ Κόσμου. Συμφώνως μέ ἄλλες πηγές, ὁ Ἔρεβος προῆλθε ἀπό τόν Χρόνο καί τήν Ἀδράστεια - Ἀνάγκη. Ἡ λέξις ἔρεβος προέρχεται ἀπό τή ῥίζα *hregw-, ποῦ δήλωνε γενικά τό σκοτάδι, μέ τήν προσθήκη τῆς κατάληξης τῶν δευτερόκλιτων οὐσιαστικῶν -ος > *hregwos. Τό ἀρχικό λαρυγγικό τράπηκε εἰς ε- πιθανότατα ἀπό επίδραση τοῦ -ε- ποῦ ἀκολουθεῖ, ἐνῶ τό χειλοϋπερωικό -gw- τράπηκε σέ -β- μπροστά ἀπό στρογγυλό ὀπίσθιο φωνῆεν (πβ. πόλος < qwolos, ἀλλά τέλος < qwelos). Συνοπτικά: hregwos > ἔρεgwος > ἔρεβος. Ἡ πρώτη φωνητική ἐξέλιξις ἦταν προ-μυκηναϊκή, ἐνῶ ἡ τελευταῖα ἐξέλιξις ἦταν μετα-μυκηναϊκή. Ἀναπαριστάται ὡς

Συμφώνως μέ τήν ὀρφική διδασκαλία, ὁ Ἔρως προῆλθε ἀπό τί «κοσμικό αὐγό» (Κοσμικόν Ὠόν) ποῦ ἄφησε ἡ Νυξ στούς κόλπους τοῦ Ἑρέβους. Ὑπέρ μιᾶς κοσμογονικῆς καταγωγῆς του τίθεται καί ὁ Ἠσίοδος στή Θεογονία, καθῶς ἀναφέρει πώς ὁ Ἔρως προῆλθε ἀπό τό Χᾶος μαζί μέ τή Γαῖα, στοιχεία ἐπίσης χωρίς γεννήτορες. Ὁ Ἔρως τῆς κοσμογονίας ἐκπροσωπεί τήν φυσική ἐκείνη δύναμη, ἡ οποία ἐνώνει τά πρώτα στοιχειώδη μόρια τῆς ὔλης, σχηματίζοντας τά διάφορα σώματα καί συγκρατεῖ αὐτά καἰ τό σύμπαν μέ τήν ἀκαταμάχητη ἔλξη της. Δἐν μπορεί νά παράγει ἀπό μόνος του τίποτα ἀλλά ζωογονεῖ τό Χᾶος καί τήν Γῆ. Στή μεταομηρική μυθολογία παρουσιάζονται καί ἄλλοι γεννήτορες τοῦ Ἔρωτα, ἐνῶ συχνά σχετίζεται μέ τή θεά Ἀφροδίτη. Σύμφωνα μέ τή Σαπφῶ εἶναι γιός τῆς Ἀφροδίτης καί τοῦ Οὐρανοῦ, ἐνῶ σύμφωνα μέ τόν Σιμωνίδη τόν Κεῖο εἶναι γιός τῆς Ἀφροδίτης καί τοῦ Ἄρεως. Ἀναφέρεται καί ὡς ὑπηρέτης καί συνοδός τῆς Ἀφροδίτης. Ὁ Αλκαῖος ὁ Μυτιληναῖος ἁναφέρει ὅτι ὁ Ἔρως ἦταν ὑιός τῆς Ἴριδος καί τοῦ Ζεφύρου. Ἀπό τούς τραγικούς, ἰδ

Στήν Ἑλληνική Μυθολογία μέ τό ὄνομα Νυξ εἶναι γνωστή ἡ θεότης ποῦ προσωποποιοῦσε τή νύκτα. Ἡ Νυξ ἀναφέρεται ἰδιαίτερα ἀπό τοὐς ὰρχαίους Ἕλληνες ποιητές, ἀλλά ἡ μεγάλη σημασία της στήν Ἑλληνική Μυθολογία ὑπερβαίνει τά ἀπλά λογοτεχνικά πλαίσια. Ἡ Νυξ ἦταν κυρίαρχη, ἀρχέγονη καί κοσμογονική ὀντότης, τήν ὀποία σεβόταν καί φοβόταν ἀκόμη καί ὁ ἴδιος ὁ θεός Δίας. Σύμφωνα μέ τή Θεογονία τοῦ Ἠσιόδου, ἡ Νυξ εἶχε γεννηθεί ἀπό τό Χᾶος καί ἦταν μητέρα πολλῶν ὀντοτήτων, ὄπως τοῦ Ἐρέβους, τοῦ Μώμου, τοῦ Θανάτου κ.ἄ. Περισσότερα γιά αὺτούς θά ποῦμε σέ ἄλλες δημοσιεύσεις. Αὑτή ἡ θεώρησις -ὅτι δηλαδή ἡ ἠμέρα ἦταν ἀπότοκος τῆς νικτός- ἀντικατόπτριζε καί τήν ὀπτική τοῦ ἀναζητητοῦ. Συνηθίζουμε νά σκεφτόμαστε τήν ἠμέρα καί τή νύκτα σαν δύο ἰσοδύναμες καταστάσεις ποῦ ἑναλλάσσονται σέ ἔναν κῦκλο 24ώρου. Στήν πραγματικότητα, ἡ ἠμέρα -τό φῶς τῆς ἠμέρας- δέν ἀποτελεῖ παρά μία περιορισμένης ἐμβελίας ἐκδήλωση γύρω ἀπό ἄστρα ὄπως ὁ ἤλιος μας. Καί, μπορεί νά ὑπάρχουν δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων ἤλιοι στόν κό

Την 29ην Αυγούστου 1949, έληξε ο άγων κατά της ξενοκίνητης συμμοριακής επιδρομής, με την νίκη των Ένοπλων Δυνάμεων της Πατρίδος. Εις τον αγώνα εκείνον, ο όποιος διήρκεσε τριάμισι έτη, μεγάλη υπήρξε ή προσφορά όλων των Ελλήνων, με την ανυποχώρητο απόφαση των να προασπίσουν αντί πάσης θυσίας την Πατρίδα. Όμως, όλως Ιδιαιτέρως συγκινητική ήταν ή συμμετοχή των εις την Μακρόνησου εκπαιδευθέντων οπλιτών, των γνωστών «Μακρονησιωτών». Παρασυρμένα αρχικώς Ελληνόπουλα, από την έντεχνο κομμουνιστική προπαγάνδα, αντιληφθέντα εν συνεχεία την παγίδα, επανήλθαν πλήρως εις την ελληνική οικογένεια. Αφού περάτωσαν την εις την Μακρόνησο στρατιωτική εκπαίδευση των, μέσα εις μίαν καθαρώς εθνική και χριστιανική ατμόσφαιρα, μετέβησαν εις το μέτωπο. Εκεί, πλαισίωσαν το 596 Τάγμα Πεζικού, το 8ον Ελαφρό Τάγμα Πεζικού και άλλες Μονάδες του Στρατού. Πολέμησαν δε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και αξιοθαύμαστο ηρωισμό κατά των ξενοκίνητων συμμοριών. Ή γενναιότητα των ήταν τοιαύτη, ώστε απετέλεσαν το φόβητρο των

του Παναγιώτη Λιάκου «Μου είναι αδιάφορο αν οι Έλληνες θα ξανακάμουν μίαν ανατολική αυτοκρατορία ή θα ενώσουν την φυλή τους όλη σ’ ένα ελλαδικό μεγάλο κράτος, φτάνει να κουνηθούν εθνικά, να μπουν στα αίματα, να αγωνίζονται, να πολεμούν, να θεριεύουν. Μα να αγωνίζονται και να πολεμούν όχι αναμεταξύ τους, παρά με τα άλλα έθνη.  Γι’ αυτό θέλω εθνικό ιδανικό και όχι άλλο . Εμφύλιοι σπαραγμοί και εθνικές αιμορραγίες δε μας χρειάζονται. Σιχαίνομαι τη λιμνοθάλασσα που ζούμε μέσα της για την ώρα. Χωρίς τους μακεδονικούς αγώνες η ζωή του Ελληνικού έθνους θα ήταν ανυπόφορα πεζή αυτά τα χρόνια, ενώ έτσι είναι κάπως επική. Τα παράξενα και τα μεγάλα και τα παράλογα φαντάζουν στα μάτια των λαών. Μην ξεχνάς όμως ότι πρέπει να λογαριάζεις και  την πεζότητα των πολιτικών και των εφημεριδογράφων της Ελλάδας , που αν τους πεις τίποτα μεγάλο θα σε πάρουν, τα σκουλήκια αυτά, για τρελό. Και είναι ανάγκη και αυτούς να τους έχεις με το μέρος σου» . Ίωνος Δραγούμη, «Όσοι ζωντανοί», εκδόσει

του Γιάννη Κολοβού Ο Δημήτριος Βεζανής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 όπου και σπούδασε. Συνέχισε τις σπουδές του σε διάφορα Πανεπιστήμια της Γερμανίας και έγινε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1926 επέστρεψε στην Ελλάδα διδάσκοντας σε ανώτατες σχολές, γενόμενος  καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και του Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο Σχολή  μέχρι τον θάνατό του το 1968. Από το 1937 μέχρι το 1948 διετέλεσε διευθυντής του ΙΚΑ, ενώ κατά την περίοδο 1930-1931 διετέλεσε Νομάρχης Άρτας. Ο Βεζανής επισήμαινε ότι  « ο αιρετός ανώτατος άρχων είναι η αναγκαία κατάληξις της δημοκρατίας  και η μορφή η τείνουσα να αντικαταστήση τον κληρονομικόν ανώτατον άρχοντα υπό δημοκρατικόν καθεστώς» . Σε ό,τι αφορά στην λειτουργία του, ο Βεζανής επισήμαινε ότι ο ανώτατος άρχων  «ως ρυθμιστής του πολιτεύματος πραγματοποιεί την ενότητα λαού-κοινοβουλίου και εμποδίζει την διάστασιν η οποία τόσον συχνά δημιουργείται μεταξύ των. Πλην όμως της ρυθμιστικής αυτή