ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

ΩΡΑ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ Τὴν εὐτυχίαν νὰ ζητῶ ματαίως ἀπηλπίσθην! ἄν πρὸς στιγμὴν εἰς πέλαγος ὀνείρων ἐβυθίσθην, αἰῶνας δὲν διήνυσα πολλούς ἀπελπισίας, καὶ δὲν ἐθρήνησα πικρῶς τὸ πένθος τῆς καρδίας; Ὅταν νεκρός διέρχεται πρὸς τὶ, πρὸς τὶ θρηνεῖτε; ἄν ἡ ψυχή σας ἡ δειλὴ τὸν θάνατον φοβῆται, εἰπέτε με, εἰπέτε με, τὶ ἡ ζωὴ ἀξίζει, ἐάν τις ζῇ χωρὶς νὰ ζῇ καὶ δίχως νᾶ ἐλπίζῃ; Εἶνε ὁ θάνατος δεινόν · πλὴν τότε κἄν σιγῶσι τὰ πάντα, καὶ δὲν δύναται ποτὲ νὰ αἰσθανθῶσι · ἐντός τοῦ τάφου οἱ νεκροὶ τί ἔχασαν; χαρῆτε, τί τοὺς λυπεῖσθε; διατὶ τὸν θάνατον πενθεῖτε;  Ἀλλ᾽ ὅταν ζῇ τις τεθνεὼς, ὅταν καρδίαν πλέον δὲν ἔχῃ καὶ ἀπώλεσε πᾶν ὄνειρον ὡραῖον, τότε θρηνεῖτε! ὁ νεκρὸς αὐτὸς διανοεῖται, τί εἶχε, τί ἀπώλεσε, τί ἥλπισ᾽ ἐνθυμεῖται. Ὄχι · κανεὶς ἐπὶ τῆς γῆς ποτὲ δὲν μᾶς θωπεύει. Ὁ οὐρανὸς ᾽ς τοὺς θρήνους μας ἀτάραχος κωφεύει · μόνος ὁ μαῦρος θάνατος μᾶς ἀγαπᾷ, καὶ ὅμως αὐτὸς μισεῖται εἰς τὴν γῆν τοσοῦτον ἀποτόμως. Ὦ κοινωνία, πρὸς στιγμὴν κἄν δός μου μόνον μίαν                                ὀπίσω τὴν καρδίαν,

  ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ Ὦ φύσις, ὅταν μονωθῶ εἰς τὰ τερπνά σου κάλλη Καὶ ὁ μεθύσκων κόλπος σου εὐρύς με περιβάλλει    Ὑψῶν με πρὸς τὸ ἄπειρον, Νοήμων, τότε ἐννοεῖς τὸ μέγα αἰσθημά μου    Πρὸς σὲ καὶ τὸν δημιουργὸν, Κ᾽ εὐγνώμων ψιθυρίζεις μοι, "Ἀνάβα ᾽ς τὰ πτερά μου    Καὶ δι᾽ αἰθέρων διαυγῶν    Ὑψοῦ εἰς γῆν ἐπαγωγὸν,       ῏Ω τέκνον μου διάπυρον!" – Εὐγνώμων ἶσον αἴσθημα μοὶ δίδεις ἀντὶ ἴσου.  Ἄν χαίρω, μῆτερ ἱλαρά, ἡ θέα ἡ τερπνή σου    Μὲ καθιστᾷ μακάριον! Ἄν θλίβωμαι, τὴν θλίψην μου σὺ πάλιν μετριάζεις.    Διὰ κρυφίων σὺ ὁδῶν εἰς τὴν γλαυκὴν διαύγειαν τῆς στέγης σου μ᾽ ἁρπάζεις,    Κι᾽ εἰς θείων κόσμων τὸν οὐδὸν    Μακράν μου φεύγ᾽ ἡ ἀλγηδὼν,       Τὸ φάσμα τὸ Ταρτάρειον. Εἰκὼν τοῦ Πλάστου! πανταχοῦ εἰς τὸν εὐρύν σου οἶκον Αἰσθάνεταί τις πνεῦμά τι ὑπερφυὲς διῆκον,    Κ᾽ ὀρθῶς οἱ πάλ᾽ ἐννόησαν, Ὅτι θεοὶ καὶ τοὺς ψυχροὺς κρημνούς σου ζωπυροῦσι.    Ναὶ, ὅτε ῥέουσι νερὰ Καὶ εἰς ἐνδιαιτήματα μονήρη μελῳδοῦσι,    Καὶ φρίσσουν δένδρα χλοερὰ,    Ὅταν ἁπλὸνῃς σὺ φαιδρὰ       Τὴν καλλονὴν

ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟΣ ΩΔΗ Τ ῷ φιλτάτῳ ποιητῇ ΔΗΜΗΤΡΙΩ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΩ Μὲ χλωρὰ δαφνώνων φύλλα στέψατε καὶ μὲ ἰτέας τὸν φιλόσοφον καὶ ψάλτην τῆς Ἑλλάδος μας τῆς νέας. Εἰς τὴν θέαν τίς θὰ μείνῃ ἄδακρυς τοῦ Δημητρίου; Τίς αὐτὸν ὁπόταν ἴδῃ ἄπνουν ἐπὶ τάφου κρύου, δὲν θ᾽ ἀναφωνήσῃ στένων: "Εἷς ἀστήρ μας ἀπεσβέσθη, τῆς ποιητικῆς Ἑλλάδος εἷς ἀδάμας ἀπωλέσθη;" –Ἀπεσβέσθη; ... εἶνε ψεῦδος! Ζῇ εἰς πάντων τὰς καρδίας! Ὁ εἰσδύσας εἰς τὰ βάθη ἔνθους τῆς φιλοσοφίας, ὁ τὸ πνεῦμα ἑρμηνεύσας θεσπεσίως τῶν Ἑλλήνων, θνήσκων ἀναζῇ καὶ πάλιν, σῶμα γήϊνον ἀφίνων. Ἐπιστήθιον μου φίλον ψάλλω ἔνδακρυς καὶ στένων. Τίς τὸν ποιητὴν θανόντα δέν θρηνεῖ τὸν ἐστεμμένον; Εἶν᾽ εὐγνώμων τῶν Ἑλλήνων ἡ φυλή! Θὰ σ᾽ ἀνταμείψῃ καὶ πυκνούς στεφάνους δάφνης εἰς τὸν τάφον σου θὰ ῥίψῃ. Πάνθεον ἐὰν δὲν ἔχουν ἐκ μαρμάρου αἱ Ἀθῆναι αἱ καρδίαι τῶν Ἑλλήνων Πάνθεον λαμπρὸν σοὶ εἶνε. Δαφνοστόλιστος θὰ κῆσαι μεταξὺ ἐκεῖ τῶν πρώτων. Καὶ ὁ νέος Ἕλλην σύννους καὶ τὸ μέλλον ὀνειρώττων τῆς μεγάλης μας πατρίδος, τ᾽ ᾄσματά σου θὰ ψελλίζῃ κ᾽ ἐπο