ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

Όμως είχε ένα φίλο γκαρδιακό, που δε φοβόταν κι αυτός το Χάρο και κάτεχε κι αυτός μερικά μυστικά —τον καπετάν Πολυξίγκη. Ανοιχτοχέρης, γλεντζές, καρδιά βουνό, κουβαλούσε κάθε που του κάπνιζε μπουκάλες και μεζέδες στον τάφο του, και κατέβαιναν οι δυο τους κάτω στη γης, κι άρχιζαν, μια σου και μια μου, να σκουντρούν και να πίνουν. —Θανάτω θάνατον πατήσας! φώναζαν και ξεκαρδίζουνταν στα γέλια. Ευτύς ως είδε ο Κολυβάς τον καπετάν Πολυξίγκη να έρχεται με τους φίλους του, άνοιξε τις αγκάλες. —Μωρέ, κάντε γρήγορα, τους φώναξε, μπας και πλακώσει καμιά κηδεία και μας χαλάσει τη φέστα! Κάτω είναι κιόλα ο Βεντούζος με τη λύρα του. —Πού πάμε; είπε πάλι ο κυρ Ιδομενέας και δείλιαζε να δρασκελίσει το κατώφλι. —Πάμε να πατήσουμε το θάνατο, κυρ Ιδομενέα, του απηλογήθηκε ο Κολυβάς. Αμ τι, όλο αυτός θα μας πατάει; Να τον πατήσουμε κι εμείς! Περνούσαν ανάμεσα από ξύλινους σταυρούς κι αναμμένα καντηλάκια, δρασκέλιζαν μνήματα, πατούσαν το χαμομήλι που 'ταν η γης στρωμένη και μοσκοβολούσε ο αέρας. Πήγαι

  «Φιλόσοφος, εἶναι πρῶτα κανεὶς γιὰ τὸν ἑαυτό του, κ' ὕστερα γιὰ τοὺς ἄλλους. Δὲν εἶναι <βέβαια> δυνατὸ νἆναι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Εἴτε ἁπλὸς ἄνθρωπος, εἴτε φιλόσοφος, μὲ ἀνθρώπους ζεῖ, κι ἄρα δίνει πάλι ἕνα μάθημα - ἕνα παράδειγμα τελοσπάντων, συνεπῶς ἐπιδρᾶ – ἀκόμα κι ἂν ἀπομονωθεῖ, ἢ γίνει ἐρημίτης! Παρὰ τὴν ὅποια στάση του, μια πλευρὰ τοῦ ἑαυτοῦ του στρέφεται πρὸς τὴν Ἀνθρωπότητα! Δημιούργημά του (πρὶν ἀπ' τὰ ἔργα του), πρωτίστως ἡ ζωή του. Αὐτὴ τὸ ἔργο Τέχνης του. Καὶ κάθε ἔργο, πρῶτα γιὰ τὸν καλλιτέχνη, κ' ἔπειτα γιὰ τοὺς ἄλλους.» Φρειδερίκος Νίτσε (1844-1900) Από το βιβλίο «Το πάθος για την Αλήθεια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg.

«…ἂς ἀφήσωμεν τόν λαόν εἰς τήν δυστυχίαν του. Ὁ διανοούμενος δέν εἶναι ἀρθρογράφος ἐφημερίδος ἢ κοινοβουλευτικός παράγων, ὥστε νά εἶν᾿ ὑποχρεωμένος να πιστεύῃ (μᾶλλον νὰ κάνῃ πώς πιστεύει) εἰς αὐτήν τήν εἰδωλολατρείαν τοῦ Μολόχ τῆς δημοκοπίας, που λέγεται Λαός. Ὅποιος γνωρίζει από κοντά τόν λαόν καί τόν ἀγαπᾶ ἀληθινά, ξέρει πώς ἐκεῖνο πού χρειάζεται σήμερα εἶναι κυρίως ψωμί, ὑγεία, καλή διοίκησις, ἠθική πίστις... Αὐτό πρέπει νά τοῦ προσφέρη (ή να μήν τοῦ στερῇ τουλάχιστον) τό κράτος. Ας ἀφήσωμεν τάς ουτοπίας ὅτι θά μποροῦν πεινασμένοι ἄνθρωποι, πού ζοῦν μέσα εἰς τήν δυστυχίαν καί τήν σκληρότητα καί ἀδικίαν τῆς βιοπάλης, να «αναβοῦν» πνευματικῶς, προτοῦ να δοθοῦν αἱ προϋποθέσεις πρός τοῦτο. Ἡ μόρφωσις εἶναι ὡραῖον πρᾶγμα, ἀλλά δέν εἶναι καμμιά θαυματουργός ράβδος, με την ὁποίαν ἀντεισάγεται αντί τῆς μετριότητος ἡ πνευματική έξαρσις καί ἀντικαθίσταται ἡ ἀμβλύνοια και νωθρότης με λεπταισθησίαν και πρωτοτυπίαν. Ὅσον και να μορφωθῇ ἕνας λαός, θά μείνῃ λαός, δηλαδή ἔξω ἀπό τό πλαίσιον τῆς ἐν

  Αν ο λαός μας θέλει να υπάρξει, η απάντηση που πρέπει να δίνει στους εισβολείς, πρέπει να είναι η ίδια, η διαχρονική, είτε έρχονται με όπλα, είτε με λευκές σημαίες, είτε και με τα δύο. Η εκστρατεία των Περσών δεν ήταν μόνο μια στρατιωτική μετακίνηση. Ήταν μια προσπάθεια για εποικισμό, καθώς ο Ξέρξης μαζί με τις στρατιές του, έφερε στα ελληνικά εδάφη κάθε λογής Ασιάτη τυχοδιώκτη. Εμπόρους, μισθοφόρους, κερδοσκόπους, υπηρέτες των ανωτέρων αξιοματούχων και τις οικογένειές τους, ιερείς ξένων θεών, πόρνες κ.λπ. Το πλήθος που εισέβαλλε από τη Θράκη στον ελληνικό χώρο ήταν τόσο μεγάλο, που σώζεται στη μυθολογική παράδοση η εξής ιστορία: όπου στρατοπέδευαν οι ορδές των Περσών κοντά σε ποτάμια, έπεφταν κατά χιλιάδες να πιουν νερό και να δροσιστούν με αποτέλεσμα τα ποτάμια να στερεύουν. Τέτοιο αποτύπωμα είχε αφήσει στη μνήμη των τότε Ελλήνων αυτή η εκστρατεία. Οι Έλληνες βέβαια απάντησαν με πυγμή στον εισβολέα και, πάρα τις μεταξύ τους διαμάχες, κατάφεραν να τον διώξουν από την Ελληνική γη. Δε