Φρ. Νίτσε - Ευγενής και κοινός

«Ευγενής και κοινός»

Σε σύγκριση με τη συνηθισμένη φύση, η ανώτερη φύση είναι πιο ανορθολογική, διότι εκείνοι που είναι ευγενείς, εκείνοι που δείχνουν μεγαλοψυχία και αυτοθυσία υποκύπτουν πράγματι στις ενορμήσεις τους, και όταν βρίσκονται στις καλύτερες στιγμές τους, το λογικό τους σταματάει να λειτουργεί. Ένα ζώο που με κίνδυνο της ζωής του προστατεύει τα μικρά του ή που ακολουθεί το θηλυκό ακόμη και στο θάνατο κατά τη διάρκεια της περιόδου του οργασμού, δεν σκέφτεται τον κίνδυνο και το θάνατο το λογικό του σταματάει, γιατί η ευχαρίστηση που του παρέχουν τα μικρά ή το θηλυκό και ο φόβος μήπως τη στερηθεί το κυριεύουν ολοκληρωτικά το ζώο γίνεται πιο [βλαπτικό προς τον εαυτό του] απ' ό,τι συνήθως – όπως ακριβώς εκείνοι που είναι ευγενείς και μεγαλόψυχοι. Αυτοί έχουν κάποια αισθήματα αρέσκειας και απαρέσκειας σε τέτοια ένταση που αναγκάζουν τον νου να σιωπήσει ή να τα υπηρετήσει: τη στιγμή εκείνη η καρδιά τους μπαίνει στο κεφάλι και τότε μιλάμε για «πάθος».

Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Χαρούμενη Επιστήμη», Εκδόσεις Πανοπτικόν, σελ. 41-42.