Ο Κ. Παλαμάς για τον γερμανό ποιητή Θ. Καίρνερ

 Γιά πολύν καιρό δεν ξέρω τώρα: «ἄλλα πουλιά ἄλλα τραγούδια», καθώς λέγει ὁ στίχος τοῦ Ἅϊνε— για καιρό πολὺ ὁ ποιητής Θεόδωρος Καῖρνερ δοξάζονταν, είδωλο του Γερμανικοῦ Λαοῦ.

Θαυμαστὴς καὶ μαθητὴς τοῦ Σίλλερ, ἂν δὲν εἶναι κορυφαῖος ποιητής, στέκεται στὴν κορυφὴ μὲ τοὺς ἡρωϊκούς στρατιώτες τραγουδιστές που, καθὼς τὸν τραγούδησαν, τὸν ἔζησαν τὸν πόλεμο «ὑπὲρ πάτρης».

Στα 1813 ἀξιωματικὸς τοῦ ἱππικοῦ σὲ μιὰν ἔφοδο κατὰ τῶν Γάλλων μέσα σ' ἕνα δάσος δὲν ἀκούει τὸ σύνθημα ποὺ προστάζει τὴν ὑποχώρηση. Μιά σφαίρα τὸν ρίχνει κάτω ἀπὸ τὸ ἄλογο νεκρό. Ένα ποίημα βρίσκεται στο πορτοφόλι τοῦ νεκροῦ: Ἐπιγράφεται «Τὸ τραγοῦδι τοῦ Σπαθιοῦ».

«Ἡ Λύρα καὶ τὸ Σπαθί», αὐτὸς εἶναι ὁ τίτλος τῶν ὕστερα ἀπὸ τὸν θάνατό του δημοσιευμένων ἁπάντων του μὲ τὸ ἐξαγγελτικὸ τοῦτο δίστιχο: «Ἡ λύρα σωπαίνει. Τὰ λαμπερά σπαθιά συγκρούονται. Ἔξω ἀπὸ τὴ θήκη σου, Σπαθί μου! Πρέπει νὰ κάμης ν' ἀκουσθῇ καὶ τὸ δικό σου τὸ τραγοῦδι».

Ὁ Γκαίτε ἔλεγε γιὰ τὸν Καῖρνερ: «Τὰ πολεμικά τραγούδια τοῦ πηγαίνουν στὴν ἐντέλεια».

Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

Το ταφικό μνημείο του Καίρνερ.