ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

Károly Brocky (1807–1855), «Θέα Δημήτρα και Τριπτόλεμος» (1853), Ottó Herman Museum, Miskolc, Ουγγαρία.   «Η πιο καθαρή περίπτωση ενός απ' τους αρχαίους που έδρεψε τα περισσότερα οφέλη κι από τους δύο κόσμους [τον αρχαίο και τον χριστιανικό] είναι ο Δημήτριος. Νέος, σχεδόν αμούστακος, καβάλα σ' έναν ντορή και ντυμένος με πανοπλία, ο μεγαλομάρτυρας του Διοκλητιανού δεν είναι μόνο ένας από τους πιο ισχυρούς αγίους της Ορθοδοξίας αλλά, μαζί με τον μεγάλο άγιο Γεώργιο, που το άλογό του είναι λευκό, και τους αγίους Θεοδώρους, είναι οι μόνοι καβαλάρηδες. Ο Παυσανίας μιλά για αλογοκέφαλα αγάλματα της θεάς, κάτι που ίσως εξηγεί την επιμονή των εικονογράφων να τον εικονίζουν έφιππο μετά τη μετάβαση. Το μόνο μέρος που η θεά [Δήμητρα] αντιστάθηκε σε τούτη την αλλαγή και έγινε εξωκανονική “αγία Δήμητρα” ήταν η Ελευσίνα, η πρωτινή πατρίδα των πιο ιερών της τελετουργιών στα Ελευσίνια Μυστήρια. Εδώ ένα αρχαίο άγαλμά της, που γλίτωσε από τον ζήλο των εικονοκλαστών, λατρευόταν, στεφανωνόταν με

  «Ὅταν κάποτε σκέφτηκα ὅτι ἡ Σπάρτη, μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ ὀλιγάνθρωπες πόλεις, ἔχει ἀναδειχθεῖ ἡ πιὸ ἰσχυρὴ καὶ ἡ πιὸ ὀνομαστὴ πόλη στὴν Ἑλλάδα, ἀπόρησα πως τάχα ἔγινε αὐτό· ὅταν ὅμως παρατήρησα τις συνήθειες τῶν Σπαρτιατῶν, ἔπαψα νὰ ἀπορῶ. Καὶ ὄντως θαυμάζω τὸν Λυκοῦργο ποὺ θέσπισε γι' αὐτοὺς τοὺς νόμους, στὴν τήρηση τῶν ὁποίων ὀφείλουν τὴν εὐδαιμονία τους, καὶ τὸν θεωρῶ ἐξόχως σοφό. Διότι ἐκεῖνος εἶναι ποὺ ἔκαμε τὴν πατρίδα του νὰ ὑπερέχει σε εὐδαιμονία, ὄχι μιμούμενος τὶς ἄλλες πόλεις, ἀλλὰ ἐφευρίσκοντας θεσμοὺς ἀντίθετους ἀπὸ τῶν περισσότερων ἄλλων. Καὶ πρῶτα, γιὰ νὰ ξεκινήσω ἀπὸ τὴν ἀρχή, θὰ μιλήσω γιὰ τὴν τεκνοποιία. Στὶς ἄλλες πόλεις πιστεύεται ὅτι ἐκπαιδεύονται καλὰ οἱ κόρες ποὺ πρόκειται ἀργότερα νὰ γίνουν μητέρες ἂν τρέφονται μὲ ὅσο τὸ δυνατὸ μικρότερη ποσότητα ψωμιοῦ καὶ μὲ ὅσο τὸ δυνατὸ λιγότερο προσφάι· τὸ κρασὶ ἢ τοὺς εἶναι ἐντελῶς ἀπαγορευμένο ἢ τοὺς ἐπιτρέπεται νερωμένο· καὶ ὅπως οἱ περισσότεροι χειροτέχνες κάνουν καθιστική ζωή, ἔτσι καὶ στὶς κόρες ἐπιβάλλουν οἱ ἄλλοι Ἕ

  Έθιμα και συνήθειες, που σχετίζονται με την κοινωνική ζωή, παρουσιάζουν μεγαλύτερη αντοχή. Αναφέρουμε για παράδειγμα την περίπτωση του γάμου. Ένας δεσπότης Κρητικός νοσταλγεί —σε κάποιες σελίδες ενός ενδιαφέροντος βιβλίου του*— το γάμο, όπως συνηθιζόταν να γίνεται —καθώς λέει— ως τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Ο ίδιος τον αναπαριστάνει (στέκεται ιδιαίτερα στη γαμήλια πομπή), αντλώντας, όπως γράφει, τα στοιχεία από τις αναμνήσεις του, γιατί σήμερα «πεζό και πρακτικό θέλει η εποχή μας το μέγα γεγονός της ζωής του ανθρώπου: ο παπάς και ο κουμπάρος, το αυτοκίνητο και το ξενοδοχείο τέσσερες φτωχές λέξεις που κάνουνε μουγγό και τετράποδο το γάμο του σημερινού Κρητικού». Αφήνει μάλιστα στο τέλος μια κραυγή: «Ε, παντέρμοι καιροί! Ο κατακλυσμός του πολιτισμού φαίνεται πως φτάνει πλιά στα κόκαλα της Κρήτης.» Βέβαια, αυτά ισχύουν απόλυτα για τις πόλεις. Αλλά στα χωριά αντιστέκονται ακόμη σε ικανή έκταση και ένταση τα γαμήλια έθιμα, όπως φανερώνουν για παράδειγμα οι ακόλουθες πληροφορίες α

  Το White Boy Summer είναι ένα κίνημα με στόχο την απελευθέρωση των λευκών ανδρών, από την ενοχικότητα και τις τύψεις που επιχείρει να τους φορτώσει η σύγχρονη υπό-κουλτούρα. Γεννήθηκε σαν απάντηση στα γελοία event που οι καθιερώθηκαν τους καλοκαιρινούς μήνες με τη στήριξη των πολυεθνικών, τα οποία κακονικοποιούν τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις και πλήττουν κάθε τι γνήσιως ανδρικό και παραδοσιακό, ως «τοξικό». Καμία «απολογία» δεν οφείλουμε και σε κανέναν, και είναι αστείοι όσοι την απαιτούν. Είμαστε περήφανοι για τη ταυτότητά μας και για το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας. Για κάθε μας πρόγονο που υπήρξε ποιητής, πολεμιστής και κατακτητής. Χαιρόμαστε τον ήλιο του καλοκαιριού που μας δίνει ζωή! 😎 Σχέδιο του αδερφού και εξαιρετικού καλλιτέχνη  @pericles_lind , «European Youth». [ White Boy Summer is a movement aimed at freeing white men from the guilt and remorse that modern subculture tries to burden them with. It was born as a response to the ridiculous events established in the summer