ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

Την 29ην Αυγούστου 1949, έληξε ο άγων κατά της ξενοκίνητης συμμοριακής επιδρομής, με την νίκη των Ένοπλων Δυνάμεων της Πατρίδος. Εις τον αγώνα εκείνον, ο όποιος διήρκεσε τριάμισι έτη, μεγάλη υπήρξε ή προσφορά όλων των Ελλήνων, με την ανυποχώρητο απόφαση των να προασπίσουν αντί πάσης θυσίας την Πατρίδα. Όμως, όλως Ιδιαιτέρως συγκινητική ήταν ή συμμετοχή των εις την Μακρόνησου εκπαιδευθέντων οπλιτών, των γνωστών «Μακρονησιωτών». Παρασυρμένα αρχικώς Ελληνόπουλα, από την έντεχνο κομμουνιστική προπαγάνδα, αντιληφθέντα εν συνεχεία την παγίδα, επανήλθαν πλήρως εις την ελληνική οικογένεια. Αφού περάτωσαν την εις την Μακρόνησο στρατιωτική εκπαίδευση των, μέσα εις μίαν καθαρώς εθνική και χριστιανική ατμόσφαιρα, μετέβησαν εις το μέτωπο. Εκεί, πλαισίωσαν το 596 Τάγμα Πεζικού, το 8ον Ελαφρό Τάγμα Πεζικού και άλλες Μονάδες του Στρατού. Πολέμησαν δε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και αξιοθαύμαστο ηρωισμό κατά των ξενοκίνητων συμμοριών. Ή γενναιότητα των ήταν τοιαύτη, ώστε απετέλεσαν το φόβητρο των

του Παναγιώτη Λιάκου «Μου είναι αδιάφορο αν οι Έλληνες θα ξανακάμουν μίαν ανατολική αυτοκρατορία ή θα ενώσουν την φυλή τους όλη σ’ ένα ελλαδικό μεγάλο κράτος, φτάνει να κουνηθούν εθνικά, να μπουν στα αίματα, να αγωνίζονται, να πολεμούν, να θεριεύουν. Μα να αγωνίζονται και να πολεμούν όχι αναμεταξύ τους, παρά με τα άλλα έθνη.  Γι’ αυτό θέλω εθνικό ιδανικό και όχι άλλο . Εμφύλιοι σπαραγμοί και εθνικές αιμορραγίες δε μας χρειάζονται. Σιχαίνομαι τη λιμνοθάλασσα που ζούμε μέσα της για την ώρα. Χωρίς τους μακεδονικούς αγώνες η ζωή του Ελληνικού έθνους θα ήταν ανυπόφορα πεζή αυτά τα χρόνια, ενώ έτσι είναι κάπως επική. Τα παράξενα και τα μεγάλα και τα παράλογα φαντάζουν στα μάτια των λαών. Μην ξεχνάς όμως ότι πρέπει να λογαριάζεις και  την πεζότητα των πολιτικών και των εφημεριδογράφων της Ελλάδας , που αν τους πεις τίποτα μεγάλο θα σε πάρουν, τα σκουλήκια αυτά, για τρελό. Και είναι ανάγκη και αυτούς να τους έχεις με το μέρος σου» . Ίωνος Δραγούμη, «Όσοι ζωντανοί», εκδόσει

του Γιάννη Κολοβού Ο Δημήτριος Βεζανής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 όπου και σπούδασε. Συνέχισε τις σπουδές του σε διάφορα Πανεπιστήμια της Γερμανίας και έγινε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1926 επέστρεψε στην Ελλάδα διδάσκοντας σε ανώτατες σχολές, γενόμενος  καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και του Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο Σχολή  μέχρι τον θάνατό του το 1968. Από το 1937 μέχρι το 1948 διετέλεσε διευθυντής του ΙΚΑ, ενώ κατά την περίοδο 1930-1931 διετέλεσε Νομάρχης Άρτας. Ο Βεζανής επισήμαινε ότι  « ο αιρετός ανώτατος άρχων είναι η αναγκαία κατάληξις της δημοκρατίας  και η μορφή η τείνουσα να αντικαταστήση τον κληρονομικόν ανώτατον άρχοντα υπό δημοκρατικόν καθεστώς» . Σε ό,τι αφορά στην λειτουργία του, ο Βεζανής επισήμαινε ότι ο ανώτατος άρχων  «ως ρυθμιστής του πολιτεύματος πραγματοποιεί την ενότητα λαού-κοινοβουλίου και εμποδίζει την διάστασιν η οποία τόσον συχνά δημιουργείται μεταξύ των. Πλην όμως της ρυθμιστικής αυτή

του Σταύρου Καρκαλέτση Είναι εξαιρετικά γόνιμο, αν και όχι εύκολο, να γίνει κάποιος κοινωνός της βαθιάς και πολυσχιδούς σχέσης του Ίωνος Δραγούμη με την Μακεδονία. Αλλά είναι και ένα εγχείρημα κατ' εξοχήν επίκαιρο. Πρόκειται για μια σχέση που παραπέμπει κατ' ευθείαν στο σήμερα. Και αυτό, για δύο λόγους: Κατά πρώτον, η πολιτική φιλοσοφία του Δραγούμη εμφανίζει ισχυρή διαχρονικότητα, εμπεριέχει διάρκεια. Ειδικά στα αφορώντα την Μακεδονία. Και δεύτερον: Αυτό που ζούμε και εισπράττουμε σήμερα, με την απαράδεκτη, γκρίζα και εν τέλει άθλια πολιτική του συστημικού πολιτικού κόσμου, ως προς την επικείμενη παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας σε αυτούς που την επιβουλεύονται. Όχι από την εποχή του Ίωνος Δραγούμη, αλλά ακόμη πιο πίσω... Ας μιλήσουμε με παραπομπές, μέσα από την γραφίδα του Ίωνος. Αξίζει:  "Σιχαίνομαι την φρονιμάδα" (σ.σ. αυτήν ακριβώς που σήμερα στο μικροελλαδικό ΥΠΕΞ εξωραίζεται ως σωφροσύνη, διαλλακτικότητα, εποικοδομητικό πνεύμα κ.τ.λ.). Και συ