ΑΙΘΕΡΑΣ (ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ)
Ὁ Αἰθέρας ἤ ὁ Αἰθήρ σύμφωνα μέ τή Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου ἦταν θεότητα ποῦ γεννήθηκε ἀπό τήν ἔνωση τῆς Νυκτός καί τοῦ Ἐρέβους. Ὁ Αἰθέρας ἦταν θεότητα ποῦ συνδεόταν μέ τήν εὐτυχία ὄπως καί ἡ αδελφή τοῦ Ἠμέρα, ἐν ἀντιθέσει μέ τούς γονεῖς του, Ἔρεβος καί Νυξ (Νύκτα), ποῦ συνδέονταν μέ τή δυστυχία. Ἀπό τόν Αἰθέρα καί τήν Ἠμέρα σύμφωνα μέ κάποιους ἀρχαίους μύθους γεννήθηκε ἡ Θάλασσα.
Ἐτυμολογικά ἡ σημασία τῆς λέξεως Αἰθήρ εἶναι τό ἀνώτατον καί καθαρότατον στρώμα τοῦ ἀέρος. Παράγεται ἀπό τό ῥήμα αἴθω ποῦ σημαίνει ἀνάβω, ἀναφλέγω, φέγγω, φλέγομαι, καίομαι «αἴθω γάρ οὐ μόνον τό καίω, ἀλλά καί τό λάμπω» (Εὐστάθιος Παρεκβολαί Εἰς Ἰλιάδα Ψ 250). Ἄλλα παράγωγα τῆς λέξεως εἶναι ἡ αἰθάλη, ὁ αἰθίοψ καί πιθανῶς ἡ Αἴτνα.
Ὁ Πλάτων στόν «Κρατύλο» ἐτυμολογεῖ τήν λέξη λέγοντας ὅτι παράγεται ἀπό τό «ἀεί θεῖ» ποῦ σημαίνει αὐτό ποῦ κινείται συνεχῶς. (Κρατύλος 440 b)
Σέ ἄλλους μύθους, ὄπως στήν Τιτανομαχία, ἐμφανίζεται ὡς πατέρας τοῦ Οὐρανοῦ καί οἱ Ὀρφικοί τόν θεωροῦσαν ψυχή τοῦ κόσμου, γιό τοῦ Χάους καί τῆς Ὄρφνης. Στούς τραγικούς εἶναι σύζυγος τῆς Γαῖας καί ὁ Ἀριστοφάνης τόν θέλει πατέρα τῶν Νεφελῶν. Ἀντίστοιχο μῦθο βρίσκουμε στήν ἰνδική καί αἰγυπτιακή μυθολογία.
Ὁ Ὄμηρος δέν θεωροῦσε τόν Αἰθέρα ὡς κάποια θεότητα οὔτε καί ὡς κάποια περιοχή, ἀλλά ὡς μία ἰδιαίτερη κατάσταση τοῦ Οὐρανοῦ, ὁ ὀποῖος βρίσκεται κάτω ἀπό τόν Οὐρανό (Ἰλιᾶς. Ξ. 288, Θ. 556, Β 412, Ο 192, Π 300, T 351). Ὁ Ἀριστοφάνης τόν ἀποκαλεῖ ζωοδότη τῶν πάντων «Αἰθέρα σεμνότατον, βιοθρέμμονα πάντων» (Νεφ. 570) .
Στόν «Ὕμνο πρός Πρωτόγονον» βλέπουμε τήν πίστιν τῶν Ὀρφικῶν ὅτι ὀ Αἰθήρ προϋπῆρχε πρίν ἀπό ὀποιαδήποτε γέννησιν – ἐμφάνισιν, ἀφοῦ ὁ Πρωτόγονος, ἤ Ἔρως, ἡ Φάνης πλανιόταν μέσα στόν Αἰθέρα ὄταν γεννήθηκε ἀπό τό αὐγό, «Πρωτόγονον καλέω διφή, μέγαν, αἰθερόπλαγκτον, ὠογγενή» – (Ὀρφ. Ὕμνος πρός Πρωτόγονον).
Ὁ Ἀναξιμένης (585-525 π.Χ.) διατύπωσε τήν θεωρία ὅτι τά πάντα εἶναι ἀέρας καί ἀπό τήν ἀραίωσίν του παράγεται ὁ Αἰθέρας. Ὁ δέ Φιλόλαος (5ος αἰῶνας π.Χ.) εἶς ἀπό τούς μαθητάς τοῦ Πυθαγόρα ποῦ σώθηκαν ἐκ τῆς σφαγῆς, πίστευε ὅτι ὁ Αἰθήρ ἦταν τό πέμπτο ἀπό τά στοιχεία ποῦ ἀποτελούσαν τόν κόσμο.
Ὁ Ξενοφάνης (570-475 π.Χ.) διατύπωσε τήν θεωρία ὅτι ἡ γῆ περιβάλλεται ἀπό τόν Αἰθέρα ὁ ὀποῖος ἐκτείνεται στό ἄπειρο.
Ἀνάμεσα στά ἀλλά ὁ Παρμενίδης (540-470 π.Χ.) θεωροῦσε ὅτι ὁ Ἤλιος καί οἱ διάφοροι ἀστερισμοί βρίσκονται μέσα στόν Αἰθέρα.
Ὁ Ἀναξαγόρας (500-428 π.Χ.) θεωρεῖ ὅτι ὁ Αἰθήρ εἶναι ἔνα ἀπό τά δύο μέρη εἰς τά ὀποία χωρίστηκε ἡ ἀρχική μάζα ἀπό τήν ὠθητική δύναμιν τοῦ Νοός, δηλαδή τῆς Πνευματικῆς Δυνάμεως καί τόν ταυτίζει μέ τό Πύρ.
Πηγές: 1)/www.orgonodrome.gr/articles/archeos-kosmikos-etheras.html, 2) Βικιπαίδεια, 3) Ἠσιόδου, Θεογονία, 4) Πλάτων, Κρατύλος 440 b, 5) Εὐστάθιος Παρεκβολαί Εἰς Ἰλιάδα Ψ 250, 5) Ἀριστοφάνους, Νεφ. 570, 6) Ὀμήρου, Ἰλιᾶς. Ξ. 288, Θ. 556, Β 412, Ο 192, Π 300, T 351.
Ἀναδημοσίευσις ἀπό Audacia.
