Κώστας Καρυωτάκης - Νυκτερινοί Αντίλαλοι
ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Μαύρη νυχτιὰ! ἀντιλαλοῦν οἱ λαγκαδιὲς, τὰ βράχια·
ἕνα τραγούδι θλιβερὸ ἀπλώνεται ὡς πέρα
καὶ τρομαγμένα γέρνουνε τὰ κίτρινα τὰ στάχια
θρηνεῖ τοῦ τσομπανόπουλου ἡ γέρικη φλογέρα.
Τὸ κάθε τί βουβάθηκε. Καὶ τῶν δενδρῶν τὰ φύλλα
πού τὰ χαϊδεύει ἀπαλὰ κάθε πνοή τἀγέρα
ἀργοκινοῦνται, τὰ πιασε - θαρρεῖς - ἀνατριχίλα
θρηνεῖ τοῦ τσομπανόπουλου ἡ γέρικη φλογέρα.
Μὰ ξάφνου ἐσκορπίστηκε χαρούμενο τραγούδι·
τὸ φεγγαράκι ἔλαμψε - θαρρεῖς πὼς εἶναι μέρα -
κι' ἔχυσ' αἰθέρια εὐωδιὰ τὸ κάθ' ἕνα λουλούδι.
Μὲ χαρωπὸ παίζει σκοπὸ ἡ ἄστατη φλογέρα.
Γιὰ μιὰ στιγμὴ ἀκούστηκε - τῆς δυστυχιᾶς σημάδι -
τοῦ γκιών' ἡ πένθιμη λαλιὰ ἄγρια σὰν φοβέρα
καὶ ἡ Χαρὰ ἐχάθηκε στῆς νύχτας τὸ σκοτάδι.
Ἀπὸ τὸ φόβο σώπασε ἡ δόλια ἡ φλογέρα.
Κώστας Καρυωτάκης, «Κρητικὸς Ἀστὴρ ΣΤ» (1914) τεῦχος Ἀπρ. σ. 6