Δ. Παπαρρηγόπουλος - Το άγαλμα της Παρθένου

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ

Τὴν θέσιν εἶδον τὴν κενὴν ἐντὸς τοῦ Παρθενῶνος,
ὅπου ὑψοῦτο ἡ Παλλάς, ἡ κόρη τοῦ Φειδίου·
παρέσυρε τὸ ἄγαλμα ὁ διαρρέων χρόνος,
καὶ τίποτε δὲν σώζεται, οὐδ᾽ ἴχνος τοῦ μνημείου.

Καλλίτερον· δὲν ἀγαπῶ ρυτίδας εἰς τὸ κάλλος,
δὲν ἀγαπῶ ἐρείπια καὶ όγκον συντριμμάτων·
γλυκύτερος ὁ θάνατος ἢ τῶν ἐτῶν ὁ σάλος,
ἀργὰ ροφῶν τὴν ὕπαρξιν καὶ ράκη ἀναπλάττων.

Ἐξευτελίζει τῶν ἐτῶν ἢ σαρακώδης πάλη,
παραμορφοῦσα, φθείρουσα ἀθάνατα μνημεῖα·
δὲν εἶνε πλέον ἄγαλμα τοῦ λίθου ἡ σκυτάλη,
καὶ νικωμένη φαίνεται ή μεγαλοφυΐα.

Τί ἔγινε τὸ ἄγαλμα; οὐδεὶς γνωρίζει πλέον,
οὐδεὶς τὸ εἶδεν ἄμορφον, παλαῖον πρὸς τὸν χρόνον·
ἀκμαῖον τὸ ἀπήλαυσαν, τὸ ἔχασαν ἀκμαῖον
καὶ μένει ζῶσα ἡ εἰκών τῆς καλλονής του μόνον.

Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος (1843-1873)