Οίκτος και ενοχές για το παρελθόν.
«Ξερίζωσε τον Οίκτο απ’ την καρδιά σου, / κυνήγα τ’ απλησίαστο όνειρο ως το τέλος- / και ν’ αποφεύγεις τα παζάρια με τον Θάνατο!»
Με αυτά τα λόγια κλείνει το ποίημά του «GLORIA VICTIS» ο ποιητής Φαίδρος Μπαρλάς.
Θα εστιάσω στην πρώτη φράση μόνο: «Ξερίζωσε τον Οίκτο απ' την καρδιά σου». Πολύ σκληρή φράση. Κρύβει όμως μέσα της μια δύσκολη αλήθεια.
Το συναίσθημα του οίκτου, της συν-αίσθησης δηλαδή της λύπησης ή του πόνου, αποτελεί έμφυτο χαρακτηριστικό λίγο-πολύ όλων μας. Αποτελεί επίσης μια βασική ΠΗΓΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ για τον άνθρωπο. Ιδίως όταν συνδυάζεται και με το αίσθημα της ενοχής.
Είναι ένα από τα όπλα που η άκρως φορτισμένη συναισθηματικά εποχή μας χρησιμοποιεί εναντίον μας, ιδίως στο παιχνίδι των ενοχών για το κοινό μας παρελθόν.
Για παράδειγμα ακούγονται συχνά φράσεις όπως: «Μα καλά, δεν αισθάνεστε ενοχές επειδή οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δούλους;
Επειδή ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε με πόλεμο τους λαούς της Ασίας;
Επειδή οι πρόγονοί σας το '21 έσφαξαν τους Τούρκους της Τριπολιτσάς; »
Φράσεις σαν και αυτές έχουν σαν στόχο το συναίσθημα μας και τη δημιουργία ενοχών, που θα μας κάνουν φοβικούς με το παρελθόν και πιο καταδεκτικούς στο παρόν.
Μια απάντηση τους αρμόζει: «Όχι. Καμία ενοχή, καμία τύψη.»
Δεν απολογούμαστε σε κανέναν, παρά μόνο στους εαυτούς μας. Και δεν θα αφήσουμε κανένα συναίσθημα ενοχής να μειώσει τη μαχητικότητα ή την υπερηφάνειά μας.
Μόνος ΣΤΟΧΟΣ είναι η επιβίωση, η ελευθερία και η ευημερία του έθνους μας και όλα τα μέσα για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι αγιασμένα. Κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενοχών στους Έλληνες του σήμερα, για όσα έπραξαν οι πρόγονοί τους, έχει ως μόνο στόχο να τους αποδυναμώσει και να τους κανει να αμφιβάλλουν για το παρελθόν τους, να τους αποκόψει ουσιαστικά από τις ρίζες τους.
