Η ΨΥΧΗ

 Ψυχή! ἐκτός τῆς γῆς αὐτῆς ὡς ἄστρον θ' ἀνατείλῃς,

Δέν εἶσαι ἀποτέλεσμα τεχνουργημένης ὕλης·

Τό πῦρ σου, τό αἰσθάνομαι, τό μέτωπόν μου φλέγει,

Ναί, εἶσ' ἀθάνατος... φωνή κρυφία μέ τό λέγει.

 Ἀπό τήν πρός τούς οὐρανούς συχνήν ἀνύψωσίν σου,

Τεκμαίρομαι οὐράνιον καί τήν καταγωγην σου.

Θνητή ἄν ἦσαι, στοχασμούς πῶς τίκτεις ἀθανάτους

                       Κι' ἐκπλήτεις τούς αἰῶνας;

Καί τοῦ Πανσόφου ἐξηγεῖς Θεοῦ τούς ὑπερτάτους

                       Καί νόμοις καί κανόνας;

Θνητή ἄν ἦται, διατί τό ἀσθενές μου σῶμα,

Ἐν ᾦ εἰς ἐλαφρόπτερον βαρυκοιμᾶται στρῶμα,

Σύ ἀγρυπνείς καί τρέχουσα εἰς πτέρυγας ὀνείρου,

Κυοφορεῖς συλλογισμούς ἐν μέσῳ τοῦ ἀπείρου;

               Εἰς τήν ἐνδόμυχον, θνητέ, πεποίθησίν σου μεῖνε,

Προσκαίρου ἐξορίας γῆ ὁ κόσμος οὖτος εἶνε,

Τό δῶμα τοῦ Δημιουργοῦ ὁ Οὐρανός πατρίς σου,

Τῆς ἄλλης τῆς παντοτεινῆς κ' εὐδαίμονος ζωῆς σου,

Αὐτ' ἡ ζωή μικρόν συμβάν καί στιγμιαία φάσις,

Ὁ θάνατος ἡ ἀληθής καί ἡ μακρά σου στάσις...

Ἐκ τοῦ «Ὀδοιπόρου» τοῦ Παναγιώτου Σούτσου.

Πηγή: Πανελλήνιος ἀνθολογία ἤτοι ἀπάνθισμα τῶν ἐκλεκτοτέρων ἑλληνικῶν ποιημάτων, ὑπό Δημητρίου Κ. Κοκκινάκη, Ἐν Ἀθήναις, Ἐκ τοῦ τυπογραφείου Α. Ζ. Διαλησμᾶ 1899, σέλ. 428-429.